Ο δωδεκάλογος του Ρομά

Ρομά και μόνον Ρομά. Διότι αν σου ξεφύγει και πεις τσιγγάνος ή γύφτος θα σου ρίξουν το πιπέρι του πολιτικώς ορθού στο στόμα σου και θα καεί η γλώσσα σου. Ως εκ τούτου ο «Δωδεκάλογος του Γύφτου» του Παλαμά θα πρέπει πάραυτα να μετονομασθεί σε «Δωδεκάλογο του Ρομά», η «Γυφτοπούλα» του Παπαδιαμάντη σε «Μικρή Ρομά» και πάει λέγοντας, αν θέλουμε να προνοήσουμε ώστε τα παιδιά μας να μάθουν τη γλώσσα της πολιτικής ορθότητας. 

Η επιβολή της ενιαίας σκέψης ξεκινάει από το λεξιλόγιο. Το περιέγραψε μια χαρά ο Οργουελ στο «1984». Εμείς απλώς το ζούμε.

Αν πεις ότι ομάδες Ρομά λεηλατούν τον χαλκό, από τους σιδηροδρόμους ως την προτομή του συνταγματάρχη Ψαρρού, μπορείς να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν όμως τολμήσεις να ψελλίσεις τη λέξη τσιγγάνος ή γύφτος αλίμονό σου. Αν πεις ότι οι Ρομά προτιμούν να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο απλώς αναγνωρίζεις τα διαφορετικά ήθη και έθιμα μιας φυλής, η οποία κι αυτή διεκδικεί το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Αν όμως τολμήσεις και αναρωτηθείς γιατί η οικογένεια των αθιγγάνων από τα Φάρσαλα, αν και άνθρωποι αγράμματοι, μπόρεσαν να γραφτούν σε δεν ξέρω πόσα ληξιαρχεία και να εισπράττουν επιδόματα για δεν ξέρω πόσα παιδιά τότε είσαι κοινός ρατσιστής. Δεν ξέρω πώς τους αποκαλούν οι συνένοχοί τους, αξιοπρεπείς συμπατριώτες μας που κρατούν τη σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας και υπογράφουν τα πιστοποιητικά.

Και η Κάρμεν; Μα η Κάρμεν είναι όπερα οπότε δεν παίζει, όπως δεν παίζει ο Μεριμέ που έγραψε τη νουβέλα. Ούτε ο Κοστουρίτσα με τους ευτυχισμένους του τσιγγάνους, εδώ μιλάμε για ζωή. Και η ζωή είναι σκληρή για την περιπλανώμενη φυλή. Οι μαθητές των λυκείων στη Γαλλία ξεσηκώθηκαν όταν πριν από μερικές ημέρες απελάθηκε η μικρή Λεονάρντα μαζί με την οικογένειά της. Δικαίως ξεσηκώθηκαν. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να πηγαίνει σχολείο στο Κόσοβο αφού η μόνη γλώσσα που γνωρίζει είναι τα γαλλικά. Ηθελε να ενταχθεί στην κοινωνία όπου σκόπευε να ζήσει τη ζωή της και δεν την άφησαν. Ο πατέρας της, όμως, είχε υπογράψει ψεύτικα πιστοποιητικά.

Τι γίνεται με τις χιλιάδες μικρές Λεονάρντα που οι γονείς τους δεν τις αφήνουν να πάνε σχολείο γιατί δεν θέλουν να ενταχθούν στην κοινωνία όπου θα ζήσουν τη ζωή τους; Το «ανένταχτο» ήθος των αθιγγάνων είναι ένα πρώτης τάξεως υλικό για τον προοδευτικό λυρισμό. Όπως και η ζωή στον καταυλισμό όπου, ό,τι θεωρεί η υπόλοιπη κοινωνία ως παραβατικό αντιμετωπίζεται ως κανονικό. Η πολιτική ορθότητα είναι βαθιά ανόητη όχι μόνον επειδή δεν αντιμετωπίζει το πραγματικό πρόβλημα, αλλά γιατί το επικαλύπτει με την ψευδαίσθηση που προκαλούν οι πάσης φύσεως ευφημισμοί. 

Πιστεύουν, αλήθεια, ότι αν μετονομάσουν τους αθιγγάνους σε Ρομά θα τους βοηθήσουν να ενταχθούν; Και μήπως το σκάνδαλο με τη μικρή Μαρία δεν είναι μόνον η παράνομη υιοθεσία, αλλά το μέλλον που περίμενε το παιδί στη ζωή στον καταυλισμό; Δικαίωμα του πατέρα και της μητέρας να ζουν όπως θέλουν, θα μου πείτε. Όμως δεν είναι δικαίωμά τους να μη στείλουν το παιδί τους σχολείο. Οφείλουν να του μάθουν ελληνικά, όπως οφείλουν να του μάθουν και Ιστορία, έτσι για τα στοιχειώδη. Η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού. Η αποδοχή της διαφοράς μόνον και μόνον επειδή είναι διαφορά φλερτάρει επικίνδυνα με τον σκοταδισμό.

Το πρόβλημα είναι ότι οι κοινότητες, ασχέτως φυλετικών χαρακτηριστικών, που κινούνται σαν άτυπα κύτταρα στην κοινωνία διαβρώνουν τους ιστούς της. Είτε λέγονται Ρομά είτε τσιγγάνοι είτε γύφτοι. Θα μου πείτε πού τη βρήκε την κανονικότητα στη συμπεριφορά η ελληνική κοινωνία για να έχει τη δυνατότητα να υποδεχθεί πολίτες που θέλουν να εγκαταλείψουν την κοινοτική τους ζωή;


*του Τάκη Θεοδωρόπουλου, http://www.kathimerini.gr