Θωμά, είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει

Προσπαθώ να φανταστώ τι είχε στο μυαλό της η Ελένη Μηλιώκα όταν έγραψε τους στίχους του πασίγνωστου «Πάμε Χαβάη» που ερμήνευσε με τεράστια -την εποχή εκείνη- επιτυχία η Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Πήγαινες στην Εφορία; Χτυπούσε το κινητό του διπλανού, κι άκουγες «Λοιπόν, έλα, στη μηχανή ανέβα». Χτυπούσε το κινητό του εφόρου, κι άκουγες «Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι για πάντα, με τον Ενρίκε Ιγκλέσιας να χορέψω λαμπάντα». 

Πήγαινες σε συνέντευξη Τύπου, χτυπούσε το κινητό του συναδέρφου, άκουγες «Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη». Πήγαινες στο σούπερ μάρκετ, έμπαινες στο λεωφορείο, πήγαινες στα μαγαζιά και παντού σε στοίχειωνε το «Give me a break!».

Απ’ την πρώτη στιγμή που το άκουσα, το αντιπάθησα βαθύτατα, ίσως επειδή μου άρεσε όσο και με έθλιβε το γνήσιο: «It is such a pity you already have a wife and me done have a man in my life…». Αλλά όχι μόνο γι αυτό. Συνηθίζω να παίρνω τη μουσική πολύ σοβαρά, και τους στίχους το ίδιο. Και, φυσικά, οι στίχοι του «Πάμε Χαβάη», μέσα στη σάτιρα της εποχής, υπήρξαν βαθύτατα ειλικρινείς: το να πας Χαβάη το 2007 ήταν ζήτημα απόφασης, piece of cake. Μπορούσες να πάρεις απ’ το σπίτι ή την τράπεζα τα λεφτά που κρατούσες για τους λογαριασμούς, να φύγεις απ’ τα ψώνια της λαϊκής, να μην πληρώσεις τον ΟΤΕ, να δανειστείς, να χρεωθείς, να αγοράσεις όσα μαγιό θέλεις, να συναντήσεις τον Ενρίκε Ιγκλέσιας, να γυρίσεις πίσω άφραγκος και χρεωμένος. Αρκεί να «πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει, μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι».

Θυμάμαι μια σκηνή που μου περιέγραψαν, Τσικνοπέμπτη του 2008. Χαμός στη Θεσσαλονίκη, όλος ο κόσμος στους δρόμους να γλεντά. Παρέα νεαρών, στην Πλατεία Αριστοτέλους, βγάζουν πετσέτες, πετάν τα ρούχα τους, φοράν μαγιό, παρεό, βατραχοπέδιλα, έχουν φορητό cd player με μπαταρίες, πατάν το play, ακούγεται το «Θωμά, είσαι σπίτι;» και στήνεται γύρω τους ένα χαρούμενο, ξένοιαστο, ανέμελο πάρτι. Όλοι ψόφιοι για «μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι».

Δεν ξέρω εάν τα ραδιόφωνα παίζουν, πλέον, τη "Χαβάη". Έχω χρόνια να το ακούσω. Απ’ την αρχή της κρίσης πίστευα ότι πρέπει να είναι το πιο άκυρο για την εποχή τραγούδι. Ποιος να ονειρευτεί Χαβάη και pin και λαμπάντες και να «give me a break» και «Θεέ μου, αμήν»;

http://www.protagon.gr