Επαγγελματίες ψευτοεπαναστάτες…

Όψη μονίμως οργισμένη, αγέλαστη. Ματιά πύρινη. Φωνή βραχνή, στυλ ατημέλητο, ιδρωμένο, προβληματισμένο. Οι φλέβες φουσκώνουν στο λαιμό, αγωνιστικότητα έτοιμη να εκραγεί μπροστά στην αδικία του κόσμου αυτού… Η γροθιά μόνιμα σφιγμένη, οι ορμόνες σε έναν ατέλειωτο βίαιο χορό χτυπούν κόκκινο,  η οργή ξεχειλίζει από παντού και για τους πάντες!

Η αυτοκριτική ανύπαρκτη, αχρείαστη. Η κατοχή της μοναδικής αλήθειας προνόμιό τους, η αγωνιστικότητα ανήκει μόνο σε αυτούς, άλλος κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, στον παραμορφωτικό καθρέφτη της ύπαρξής τους! Η ψευτοανεξαρτησία τους θωρακισμένη στο μηδενικό ποσοστό του ανεξάρτητου αποκόμματός τους. Η «αριστεροσύνη» τους αδιαμφισβήτητη πανοπλία απέναντι στους αντιπάλους, ύδωρ καθάρσεως και εξαγνισμού απέναντι  στους «κακούς»…

Η ρητορική τους  τραχιά, βίαιη, καταγγελτική, αυταρχική, αντισυναδελφική. Οι κραυγές τους  δεν απαιτούν απόδειξη, το όραμά τους δε χρειάζεται να υπάρχει και κάπου αλλού εκτός από το «θολωμένο» τους μυαλό. Αρκεί εκεί!

Όσο οι ιδέες τους δεν πείθουν τόσο οι φωνές τους γιγαντώνονται για να σκεπάσουν το κενό τους. Ο «αντίπαλος» είναι εχθρός, τον μισούν, θέλουν να εξαφανιστεί, να εξοντωθεί, να μην υπάρχει. Η αλήθεια είναι καλή μόνο αν συμφωνεί μαζί τους, αν όχι, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια…

Πώς να πάει όμως το κίνημα μπροστά με τέτοιες λογικές; Ο Τζίμης Πανούσης το έχει τραγουδήσει πολύ εύστοχα όπως πάντα: … έχει γεμίσει η επανάσταση βλεννόρροια…