Ατέλειωτος πόνος…

Τι βουβός πόνος ήταν αυτός! Κοσμοπλημμύρα μέσα και έξω από την εκκλησία....και δεν ακουγόταν τίποτα. Που και που την απόλυτη σιωπή και την εξόδιο ακολουθία κάλυπτε ένας λυγμός, ίσως του διπλανού μας ...

Δεν πρόσεχα! Δεν είχε άλλωστε καμιά σημασία. Και τα πουλιά είχαν σιγάσει κι αυτά. Ο ήλιος έκαιγε και μετά κρυβόταν γιατί δεν μπορούσε να αντέξει το δικό σου φως... Και τα σύννεφα συμπαραστέκονταν σε μας που παρακαλούσαμε για λίγη δροσιά. Ίσως γιατί η φωτιά που μας έκαιγε ήτανε μέσα μας.

Που και που οι σταγόνες της βροχής έπεφταν δυνατές και μπερδεύονταν με τα δάκρυα μας. Παντού θλιμμένα πρόσωπα γεμάτα πόνο.... Παιδιά, συμμαθητές, γνωστοί, φίλοι, η γειτονιά, οι συγγενείς...οι συνστρατιώτες σου από τον λόχο σου...όλο το Αλιβέρι ήταν εκεί...κοντά σου...δίπλα σου....πάνω από εσένα. Ένα "γιατί" έβγαινε από τα μάτια όλων μας. Κι αυτό γιατί κανένας δεν μιλούσε. Είναι αυτό το "γιατί" που μας πνίγει και που δυστυχώς δεν θα απαντηθεί ποτέ.

Τα χειροκροτήματα μας επανέφεραν στην πραγματικότητα... Ήταν κι αυτοί οι επικήδειοι που έσπρωχναν πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή!!! Και ειδικά του αγαπημένου σου παππού. Τραγικές οι φιγούρες γονέων και παππούδων... Να τους πλησιάσεις, ναι! Τι να τους πεις; Πόσο από τον πόνο τους να πάρεις; Θα μείνει άλλος τόσος.... Η απώλεια τραγική και όχι τόσο για την πατρίδα που έχασε έναν κομάντο όσο για την κοινωνία που έχασε ένα τόσο καλό-γλυκό και χαμογελαστό παιδί!!

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013....ίσως και να έχεις φτάσει κοντά Του, τώρα! Ίσως και να σε έχει τώρα στο πλευρό Του. Καλή σου νύχτα Σταθούλη στην αγκαλιά Του Κυρίου.... ♥

Β.Τ.