Αλλαγές και ελπίδες

*του Αλέξη Παπαχελά

Περάσαμε πολλά χρόνια μέσα σε μια άκρως σχιζοφρενική κατάσταση. Από τη μια αυτοθαυμαζόμασταν σαν λαός για πράγματα που δεν τα δημιουργήσαμε όλα εμείς οι ίδιοι: την ιδιαιτερότητα και ομορφιά του ελληνικού τοπίου, τον ήλιο που συγχωρεί τα πάντα και την ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και να γλεντάμε με ξεχωριστούς τρόπους. Από την άλλη, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αποδείξουμε ότι ελάχιστα σεβόμαστε τον τόπο που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας: πετούσαμε σκουπίδια σε πανέμορφα ρέματα, αφήναμε σακούλες σε κάθε παραλία και αγνοούσαμε πολλές από τις παραδόσεις και τα μονοπάτια που κληρονομήσαμε.

Τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν. Πας στο τελευταίο χωριό και συναντάς ανθρώπους κάποιου συλλόγου που κάνουν ό,τι μπορούν για να το κρατήσουν καθαρό, να αποκτήσει σύνδεση για Ιντερνετ, να συνεχίσει τα πανηγύρια και τις παραδόσεις του.

Βλέπεις νέους ανθρώπους που φροντίζουν τον τόπο τους και προσπαθούν, χωρίς γκρίνια και μιζέρια, να βρουν τρόπους να τον αξιοποιήσουν στήνοντας κάποια δουλειά. Πολλοί συμπολίτες μας αναζητούν στον τόπο καταγωγής τους είτε ένα προσωρινό καταφύγιο από τη διαλυτική αγωνία της ανεργίας είτε πάλι ένα ήσυχο μέρος μακριά από τα προβλήματα της επιβίωσης την εποχή της κρίσης. Πολλά από αυτά τα φαινόμενα είναι προϊόντα απελπισίας και αδιεξόδων. Κάτι αλλάζει, όμως, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι τον τόπο μας.

Έχει προφανώς να κάνει με μια νέα γενιά μορφωμένων νέων, αλλά και με το πώς η κρίση έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας. Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια αυτή η επανασύνδεση θα φέρει πολλά απτά αποτελέσματα, από μικρές ποιοτικές τουριστικές μονάδες μέχρι νέες προσπάθειες αγροτικής παραγωγής. Προς το παρόν, πάντως, η κρίση μας έχει κάνει να αγαπάμε και να φροντίζουμε λίγο παραπάνω αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να βγάλει…

http://www.kathimerini.gr