Τα τρία Excel

*του Τάσου Τέλλογλου

Τρία αρχεία excel ηταν η διαφορά της πρώτης εκδοχής του αρχείου Φαλτσιανί με τη λίστα που παρέλαβαν πριν από 9 μέρες στο Παρίσι δύο υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και ενας εκπρόσωπος του οικονομικού εισαγγελέα. Τα τρία αυτά αρχεία παρέπεμπαν σε λογαριασμούς των δύο θυγατέρων του πρώην υπουργού Εξωτερικών Μιχάλη Παπακωνσταντίνου που είναι ταυτόχρονα και ξαδέλφες του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου.

Το αν το 1,2 εκατομμύρια δολάρια του λογαριασμού της μίας από τις δύο και του συζύγου της είναι φορολογημένα είναι ακόμα ασαφές όταν γράφονται αυτές οι γραμμές. Ορισμένα άλλα πράγματα είναι περισσότερο σαφή.

Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αντιμετώπισαν από την αρχή της θητείας τους την πάταξη της φοροδιαφυγής σαν κάτι που έπρεπε να το διαχειρισθεί κανείς πρωτίστως επικοινωνιακά. Κι αυτή η αντίληψη κατέληξε στο χθεσινό φιάσκο. Τους διαφυγόντες φόρους τους εισπράττεις, δεν τους επικοινωνείς και εισπράττοντάς τους εκπαιδεύεις μια κοινωνία που έχει συνηθίσει τη φοροδιαφυγή. Δεν χρειάζονται τυμπανοκρουσίες (πχ γιατροί του Κολωνακίου) ουτε προαναγγελλίες. Χρειάζεται μόνο το «παρακαλείσθε να περάσετε από το ταμείο». Αυτό είναι το ένα συμπέρασμα.

Το δεύτερο είναι ότι όταν προΐστασαι μιας υπηρεσίας πρέπει να μπαίνεις μπροστά της, να την καλύπτεις όσο κακή και αναποτελεσματική και αν είναι. Δεν την αλλάζεις κατηγορώντας την «για διαφθορά». Διότι αν παραμένει διεφθαρμένη όπως είχε κατηγορήσει ο κ Παπακωνσταντίνου το ΣΔΟΕ, τότε την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο πολιτικός προϊστάμενος της υπηρεσίας.

Υπάρχει όμως κάτι σημαντικότερο. Είναι η ανθρώπινη απογοήτευση. Η απογοήτευση από τις διαβεβαιώσεις στο εξωτερικό ότι «θα αλλάξουμε», θα γίνουμε από κράτος «των κολλητών» «κράτος δικαίου», θα φύγουμε από την αναξιοπιστία των ψευδών στατιστικών αναζητώντας τον «ενάρετο δρόμο» και ότι επιτέλους θα φορολογήσουμε τους πλούσιους που δεν πλήρωναν τίποτα στη χώρα αυτή σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η υπόθεση του αρχείου Φαλτσιανί δείχνει ότι η χώρα και οι συνήθειες εκείνων που την κυβερνούν αλλάζει πολύ πιο αργά από όσο χρειάζεται για να σωθεί. Ότι οι ξένοι δανειστές μας δίκαια διαμαρτύρονται για την απροθυμία μας να φορολογηθούν οι φορολογούμενοι «υψηλού πλούτου». Δεν έχει σημασία ποιός είναι αυτός που έκανε κάτι αλλά τι έκανε. Όταν το καταλάβουμε θα έχουμε κάνει το βήμα στο κράτος

 

http://www.protagon.gr