Περί καθήκοντος

Ένα πράγμα οφείλει να κάνει ένας πολιτικός όταν αναλαμβάνει θέση ευθύνης στο δημόσιο βίο. Το καθήκον του. Τώρα που η έννοια «παράβαση καθήκοντος» έγινε της μόδας λόγω της λίστας Λαγκάρντ, τώρα που την ακούμε να στροβιλίζεται στο ραδιοτηλεοπτικό αέρα με την ίδια συχνότητα που κανείς ανοιγοκλείνει τα μάτια του, καλό θα ήταν να αναλογιστούμε τι από όλα όσα μας έχουν συμβεί ως χώρα θα είχαμε αποφύγει αν το εκάστοτε πολιτικό μας προσωπικό έκανε τη μία και μοναδική δουλειά που πρέπει να κάνει. Δηλαδή, το καθήκον του.

Πολύ σοφά, όμως, στοχαστές έχουν κατά καιρούς επισημάνει ότι το δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καθήκον σου, αλλά να ξέρεις ποιο είναι το καθήκον σου.

Όταν ένα πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες έχει αναγορεύσει σε ύψιστο καθήκον του την ικανοποίηση των αιτημάτων των εκάστοτε ημετέρων, τη συναλλαγή, το ρουσφέτι και τη συγκάλυψη, με γνώμονα το κομματικό όφελος και την ανέλιξη ή τη διατήρηση στην εξουσία, γιατί άραγε μας κάνει εντύπωση που μετά από τρεις κυβερνήσεις και τέσσερις υπουργούς Οικονομικών, η χώρα μας δεν πήρε φράγκο από τη λίστα Λαγκάρντ;
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η υπόθεση αυτή, όπως και η υπόθεση χρεοκοπίας της Ελλάδας, έχουν ακριβώς την ίδια αφετηρία. Μία ομάδα ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του καθήκοντος. Ή την αντιλαμβάνεται με στρεβλό τρόπο. Ή θεωρεί ότι καθήκον είναι αυτό που πρέπει να κάνουν οι άλλοι και όχι αυτοί οι ίδιοι.

Σήμερα που η «νιφάδα» έγινε «χιονοστιβάδα» αναρωτιούνται όλοι, πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο έγγραφο –πιθανός θησαυρός– όπως η λίστα Λαγκάρντ να έμεινε αναξιοποίητο στα υπουργικά συρτάρια επί δύο χρόνια. Απορούν, σταυροκοπιούνται, σιχτιρίζουν... Ας γυρίσουμε όμως για λίγο νοητά στην εποχή της... «νιφάδας» και πείτε μου εσείς ποιος εκεί μέσα, στο επιβλητικό κτίριο της οδού Νίκης, θα πίστευε ότι ένα κωλο-CD θα μπορούσε κάποτε να δημιουργήσει μια τέτοια «χιονοστιβάδα»;

Επί δύο χρόνια, καθήκον όλων όσοι κάθονταν στην υπουργική καρέκλα του 6ου ορόφου ήταν να μας υπενθυμίζουν το δικό μας καθήκον. Να πληρώνουμε, να υπομένουμε και να ελπίζουμε. Κάπου εκεί, πάνω στην προσπάθεια, προφανώς δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν τη νέα έννοια του δικού τους καθήκοντος, που, ειδικά εκείνη την περίοδο, δεν ήταν άλλο από το να φτιάξουν τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους, να επιτεθούν σαν ταύροι στη σαπίλα και τη διαφθορά, να ματώσουν για να επιβάλουν συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης, τη στιγμή που ο ένας Έλληνας γονάτιζε μετά τον άλλο, η μία επιχείρηση βούλιαζε μετά την άλλη και μια ολόκληρη χώρα κοίταζε τον υπόλοιπο κόσμο πίσω από τις χαραμάδες των μισοκατεβασμενων ρολών με το ταμπελάκι «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» ανά χείρας.

Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ είναι η μικρογραφία της μικρής και δραματικής μας ιστορίας. Κάποιοι κάποτε έπρεπε να κάνουν κάτι. Δεν το έκαναν, έγινε στραβή και τότε άρχισε ο ένας να τα ρίχνει στον άλλον. Χωρίστηκαν τα στρατόπεδα, μπήκε στη μέση και η ίντριγκα, βγήκαν τα όπλα, άρχισαν οι μπαλωθιές και στο τέλος ξεχάσανε γιατί πολεμούν.

Ό,τι κι αν αποδείξει η έρευνα για το ποιος έβαλε χέρι στη λίστα, ποιος έβαλε τη λίστα στο χέρι και ποιος την πήγε από χέρι σε χέρι, υπάρχει σίγουρα ένα σκληρό «διά ταύτα». Ότι κανείς δεν αντελήφθη ως καθήκον του να την αξιοποιήσει προς όφελος ενός χειμαζόμενου λαού.
Ελπίζω, τουλάχιστον, άπαντες να έχουν αντιληφθεί ότι το καθήκον πλέον έχει αποκτήσει μία νέα έννοια και για τους πολίτες. Να μην ανέχονται οποιονδήποτε δεν επιτελεί το καθήκον του.

http://www.athensvoice.gr