Είναι παρατηρημένο: κάθε φορά που αποκαλύπτεται η παρανομία κάποιου, το
συνδικαλιστικό του όργανο βγάζει μια πανομοιότυπη σχεδόν ανακοίνωση η οποία
λέει περίπου: «Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν σάπια μήλα, αλλά αυτό δεν πρέπει
να γίνει αφορμή για να ποινικοποιηθεί ο κλάδος». Το παραπάνω είναι κατά το
ήμισυ σωστό. Σε κάθε ομάδα ανθρώπων υπάρχουν καλοί και κακοί, ευγενείς και
αγενείς, νομοταγείς και κλέφτες. Οι γενικεύσεις δεν βοηθούν, συσκοτίζουν...
Το ερώτημα, όμως, είναι τι γίνεται όταν βρεθούν αυτά τα σάπια μήλα. Πώς
αντιδρά η συλλογική έκφραση της ομάδας των ανθρώπων που έτυχε να έχει στους
κόλπους της κακούς, αγενείς, κλέφτες, φοροφυγάδες κ.λπ. Από την αντίδραση των
συνδικαλιστικών σωματείων κρίνεται ο κλάδος. Οχι κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά η
πλειοψηφία εκείνων που είναι μέλη του. Αν αποδειχθεί, για παράδειγμα, ότι
κάποιος δημόσιος υπάλληλος είναι αγενής προς τους πολίτες, αυτό δείχνει ότι στο
δημοσιοϋπαλληλικό σώμα υπάρχει τουλάχιστον ένα «σάπιο μήλο». Αν όμως το
συνδικαλιστικό του όργανο, που είναι η έκφραση της πλειονότητας των δημοσίων
υπαλλήλων, τον καλύψει, τότε πρέπει να πούμε με ασφάλεια ότι οι περισσότεροι
δημόσιοι υπάλληλοι είναι «σάπια μήλα». Αν δεν είναι, πρέπει οι ίδιοι να το αποδείξουν
εγκαλώντας τους συνδικαλιστές τους για τη συγκάλυψη. Η σιωπή είναι συνενοχή...
Υπό την έννοια αυτή, θα περίμενε κανείς οι πιο αυστηροί στα πειθαρχικά
συμβούλια των δημοσίων υπαλλήλων να είναι οι συνδικαλιστές. Στο κάτω κάτω της
γραφής, η συλλογικότητα που εκπροσωπούν αμαυρώνεται. Δηλαδή, κανένας πολίτης
δεν ξέρει ότι κάποια συγκεκριμένη υπάλληλος, π.χ. Τάδε Ταδοπούλου του ΟΑΕΔ,
έδινε ψεύτικα πιστοποιητικά αναπηρίας στην αδελφή της και στον γαμπρό της. Όλοι
θυμούνται ότι ένας δημόσιος υπάλληλος το έκανε. Όπως επίσης θα θυμούνται ότι το
πειθαρχικό συμβούλιο με τους συνδικαλιστές μέσα την τιμώρησε με παύση τριών
μηνών. Στην κοινή γνώμη μένει η εντύπωση ότι ο δημοσιοϋπαλληλικός κλάδος είναι
χώρος ατιμώρητης διαφθοράς. Άδικο για κάποιους (και ίσως πολλούς) υπαλλήλους,
αλλά πολύ λογικό.
Με το ίδιο σκεπτικό της αυτοπροστασίας του κλάδου θα έπρεπε τα
συνδικαλιστικά σωματεία να πιέζουν για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
Θα έπρεπε να κάνουν τα πάντα ώστε να βρεθούν τα «λίγα σάπια μήλα» πριν αυτοί/ές
κάνουν ρόμπα όλο τον κλάδο. Αντί να απεργούν επειδή θα γίνει η αξιολόγηση, θα
έπρεπε να ζητούν συμμετοχή στην κατάρτιση των κριτηρίων και μάλιστα να είναι οι
πιο αυστηροί. Το καλό όνομα του κλάδου τους παίζεται...
Φευ! Όπως διαβάζουμε στον Τύπο: «Στο Ρέθυμνο εκτελέστηκε πειθαρχική ποινή
υποβιβασμού από τον Α΄ στον Β΄ βαθμό για τον Χ., εκπαιδευτικό... για απόπειρα
βιασμού». «Στο ΠΥΣΔΕ Πιερίας εκδικάστηκε η πειθαρχική υπόθεση του Ξ.,
εκπαιδευτικού..., για κατοχή αρχείων με υλικό παιδικής πορνογραφίας, και του
επιβλήθηκε η ποινή της προσωρινής παύσης 6 μηνών» («Τα Νέα», 6.12.2011)
Γι’ αυτές και πολλές άλλες περιπτώσεις πειθαρχικών αλλά και ποινικών
αδικημάτων το υπουργείο Παιδείας ζήτησε από τις αρμόδιες διευθύνεις τα ονόματα
των παραβατών ώστε, σύμφωνα με τον νέο νόμο, να τεθούν αυτοί σε καθεστώς
προσωρινής αργίας. Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ κατήγγειλε το υπουργείο Παιδείας για
«απόπειρα κατάλυσης κάθε δημοκρατικής νομιμότητας» και κάλεσε σε ανυπακοή τους
προϊσταμένους Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης «να μην παραδώσουν τις καταστάσεις
εκπαιδευτικών που θα τεθούν σε αργία».
Οπότε φταίνε οι πολίτες για όποια θλιβερά συμπεράσματα βγάλουν για τον
κλάδο καθ’ ολοκληρίαν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου