Κλασικός Μαραθώνιος: εμπειρία ή μαζοχισμός;

*του Γιάννη Κόντου

Δεν είμαι Κενυάτης να τρέχω τα 42.195 μέτρα σε 2 ώρες και 13 λεπτά, ούτε καν αθλητής μαραθωνίου με επίδοση κάτω από 3 ώρες. Είμαι ένας σύγχρονος Φειδιππίδης, ένας πρώην αθλητής άλλου αγωνίσματος που οραματίζεται να καταφέρει να μπει στο στάδιο φωνάζοντας «Νενικήκαμεν!».

Γνήσιος ως Έλλην αγωνιώ να σωριαστώ ημιλιπόθυμος στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου όπως ο καλός μουσουλμάνος ονειρεύεται να αγγίξει έστω για μια φορά τον ιερό βράχο στη Μέκκα.

Η πονεμένη ιστορία μου ξεκινάει στις 6 το πρωί της Κυριακής με καταρρακτώδη βροχή. Πριν το καταλάβω βρίσκομαι σε ένα από τα πούλμαν που μεταφέρουν τους αθλητές στον Μαραθώνα. Έξω σκοτάδι με βροχή. Αργεί να ξημερώσει. Οι τελευταίοι Νεοέλληνες επιστρέφουν σπίτια τους από τα σκυλάδικα. Αναρωτιέμαι ποιος είμαι...που πάω...τι κάνω... Δεν είμαι μόνος όμως, υπάρχουν άλλοι 3853 περίεργοι !
Στην αφετηρία και ενώ προσπαθώ να αλλάξω ρούχα σε ένα γιαπί με άλλους 300 όλα δείχνουν ότι θα φάμε τη βροχή της αρκούδας.

Μπαμ ! η εκκίνηση και ένα ποτάμι από ανθρώπινες σακούλες ξεκινάει. Μπροστά οι ελίτ αθλητές (Κενυάτες, Έλληνες και ξένοι πρωταθλητές) και από πίσω όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί. Τα πρώτα 10χλμ περνάνε γρήγορα ως συνήθως: μια Γερμανίδα τα κατεβάζει για την «ανάγκη» της δίπλα σε έναν άφωνο αστυνομικό, ένας Βρετανός τρέχει ντυμένος αρχαίος Έλληνας με πλήρη εξοπλισμό, μερικοί Πακιστανοί μας χειροκροτούν κουνώντας το κεφάλι.

Στη Ραφήνα μικρά παιδιά μου απλώνουν το χέρι και εγώ παίρνω δύναμη πάνω που έλεγα να τα παρατήσω. Η βροχή έχει πλέον σταματήσει και η ανηφόρα που ξεκινά στο 18χλμ μου κόβει τα πόδια και κάθε διάθεση για κουβέντα. Στο 21χλμ κάποιος φωνάζει «πάμε παιδιά, άλλο τόσο» και μερικοί εγκαταλείπουν τον αγώνα μια για πάντα. Καθώς περνώ το 25χλμ βλέπω το Χριστό να με χαιρετά ντυμένος στρατιωτικά.

Στην ΕΡΤ κάνω μαύρες σκέψεις μιας και το σπίτι είναι κοντά αλλά γρήγορα τις εγκαταλείπω. Τι διάολο ένα χρόνο προετοιμάζομαι, άλλωστε με περιμένει και κόσμος στο στάδιο... Από το νομισματοκοπείο (32χλμ) και κάτω τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, οι σφυγμοί έχουν ανέβει για τα καλά, τα πόδια μου έχουν πετρώσει.

Αφού έχω φάει και έχω πιει ό,τι μου δίνουν κάθε 2,5χλμ είναι η ώρα να ξεράσω. Επιτέλους κατηφόρα ! Άλλα 10χλμ. Αποφασίζω να επιταχύνω μέχρι να σκάσω. Πως έφτασα από την Αγ. Παρασκευή να χαιρετάω τσολιάδες έξω από το προεδρικό μέγαρο δε θυμάμαι.
Πάντως όταν μπήκα στο Καλλιμάρμαρο στα όρια της υπέρ εξάντλησης ο κόσμος είχε σηκωθεί όρθιος και χειροκροτούσε. Κάποιοι ίσως να κλαίγανε κιόλας από τη συγκίνηση. Όχι για μένα, για κάποιον άλλον που τερμάτιζε σχεδόν νεκρός, υποβασταζόμενος από δύο εθελοντές.

http://www.protagon.gr