Τρελοί και αφοσιωμένοι

*του Αλέξη Παπαχελά

Τώρα είναι η ώρα να βρεθεί μια ομάδα υπουργών, γενικών γραμματέων, διοικητών οργανισμών και υπηρεσιών, οι οποίοι θα αναλάβουν το πολύ δύσκολο έργο της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων και των δράσεων που θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Δεν φτάνει η προσωπική ενασχόληση του πρωθυπουργού και το micromanagement που αναγκάζεται να κάνει ο ίδιος. Δεν φτάνει ο υπουργός Οικονομικών και οι δυο - τρεις άλλοι υπουργοί που πιστεύουν στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ούτε και η ομάδα του Μαξίμου που έφερε σε πέρας το δύσκολο έργο της ολοκλήρωσης των προαπαιτούμενων.

Πού θα βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι; Σίγουρα όχι στις λίστες των κομματικών και άλλων παρατρεχάμενων, οι οποίοι ψάχνουν μια κομματική θέση στο Δημόσιο. Θα είναι απολύτως τραγικό, αυτή την τόσο κρίσιμη και δύσκολη ώρα, να δοθεί το μήνυμα στην κοινή γνώμη πως «τίποτα δεν άλλαξε». Είναι, άλλωστε, εγκληματικό από την πλευρά των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης να μοιράζουν τα κρατικά πόστα σαν να παίζουν κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι εξουσίας. Και οι τρεις αρχηγοί πρέπει ίσως να καταλάβουν πως καλές είναι οι ισορροπίες και η νηνεμία, αλλά οι στιγμές απαιτούν θάρρος και έργο. Υπάρχουν υπουργοί, οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να κοροϊδέψουν κανέναν ότι δήθεν πιστεύουν σε μεταρρυθμίσεις στους τομείς της αρμοδιότητός τους. Υπάρχουν υπουργοί-συνδικαλιστές που προστατεύουν με νύχια και με δόντια την «πελατεία» του υπουργείου τους. Και βεβαίως υπάρχει το καταπληκτικό είδος των υπουργών-τουριστών που ανέδειξαν τα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει υπουργός σε περίοδο τέτοιας κρίσης.

Ο κ. Σαμαράς πήρε ένα τεράστιο ρίσκο με την πολιτική του και ίσως καταλαβαίνει τι έχει να λογαριασθεί με την Ιστορία, όχι με τις δημοσκοπήσεις και την άθλια κομματική καμαρίλα. Οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης ξέρουν ότι «παίζουν το κεφάλι τους» με το εγχείρημα αυτής της κυβέρνησης και γι’ αυτό δεν σηκώνει ούτε καπρίτσια του τύπου «εγώ είμαι και μέσα και έξω» ούτε επιλογές κυβερνητικών στελεχών, με γνώμονα προσωπικά ή άλλα κριτήρια.

Οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από αντίξοες. Οι δουλειές στο Δημόσιο αμείβονται πενιχρά, ο φόβος των εκβιασμών ή ενός εισαγγελέα παραμονεύει. Η Ιστορία, όμως, έχει δείξει πως όταν οι ηγέτες μιας χώρας δείχνουν αυτοθυσία και πως ξεπερνούν τους εαυτούς τους, βρίσκονται και άλλοι «τρελοί και αφοσιωμένοι» να ακολουθήσουν. Και χωρίς τέτοιους δεν πάμε πουθενά, όσες δόσεις και να πάρουμε...

 

Kathimerini.gr