Πηαίνοντας προς το «διδώ»....

Λίγο οι καιροί..., λίγο ο "κακός μας ο καιρός" που μας επιβάλουν αυτοί που το λαμπρό μας κατάντησαν στα μάτια της αχόρταγης εξουσίας τους, κουφάρι άχρηστο κι ανήμπορο να επιδείξει κυνισμό κι αλαζονεία πέφτοντας στη μάχη.... θυμήθηκα τη σοφία κι αξιοπρέπεια της Κρατησίκλειας, αυτής της θαυμασίας γυναίκας που αναφέρει ο Κ.Καβάφης, γνωρίζοντας πως για όλους τα πράγματα έρχονται, όπως τα δίνει ο θεός....

 

 

"Άγε, ω βασιλεύ Λακεδαιμονίων" , Κ.Καβάφης.

Δεν καταδέχονταν η Κρατησίκλεια
ο κόσμος να την δει να κλαίει και να θρηνεί·
και μεγαλοπρεπής εβάδιζε και σιωπηλή.

Τίποτε δεν απόδειχνε η ατάραχη μορφή της
απ’ τον καϋμό και τα τυράννια της.
Μα όσο και νάναι μια στιγμή δεν βάσταξε·
και πριν στο άθλιο πλοίο μπει να πάει στην Aλεξάνδρεια,
πήρε τον υιό της στον ναό του Ποσειδώνος,
και μόνοι σαν βρεθήκαν τον αγκάλιασε
και τον ασπάζονταν, «διαλγούντα», λέγει
ο Πλούταρχος, «και συντεταραγμένον».
Όμως ο δυνατός της χαρακτήρ επάσχισε·
και συνελθούσα η θαυμασία γυναίκα
είπε στον Κλεομένη «Άγε, ω βασιλεύ
Λακεδαιμονίων, όπως, επάν έξω
γενώμεθα, μηδείς ίδη δακρύοντας
ημάς μηδέ ανάξιόν τι της Σπάρτης
ποιούντας. Τούτο γαρ εφ’ ημίν μόνον·
αι τύχαι δε, όπως αν ο δαίμων διδώ, πάρεισι.»

Και μες στο πλοίο μπήκε, πηαίνοντας προς το «διδώ».