Ημερολόγιο Ολυμπιάδας: ανασκόπηση και προσγείωση

Ήρθε το τέλος λοιπόν. Η στιγμή που μαζέψαμε βαλίτσες και αναμνήσεις για το ταξίδι πίσω στην Ελλάδα. Τρεις εβδομάδες στο Λονδίνο είναι αρκετές, αλλά λίγες για να δεις αξιοθέατα. Σε όποιον λέμε ότι λόγω της δουλειάς δεν μπορέσαμε να πάμε ούτε καν στο Βρετανικό Μουσείο, δέκα λεπτά μακριά από το ξενοδοχείο που μέναμε, να δούμε τα Ελγίνεια, γελά. Όμως έτσι ήταν. Αφοσιωθήκαμε σε αυτό για το οποίο ήρθαμε, το London Sightseeing μπορεί να περιμένει μια άλλη φορά. Ακόμα και την Tower Brigde με το σήμα κατατεθέν των πέντε ολυμπιακών κύκλων το πρώτο μας βράδυ την είδαμε (και φωτογραφηθήκαμε), που έμελε να είναι και το τελευταίο.

Πήραμε τότε και την κρυάδα για το τι μας περιμένει από πλευράς τιμών (μα να πληρώσουμε 120 λίρες, δηλαδή πάνω από 150 ευρώ τρία άτομα για δυο χάμπουργκερ, μια μακαρονάδα και τρεις μπίρες;), προετοιμαστήκαμε για τα χειρότερα στο κέντρο τύπου (150 λίρες κατά μέσο όρο για να εξασφαλίσουμε ίντερνετ οι δημοσιογράφοι στους χώρους εργασίας, ταρίφα 1,60 λίρες δηλαδή κοντά δυο ευρώπουλα το μισόλιτρο μπουκαλάκι νερό και πιο φτηνή εννοείται η μπίρα).

Αλλά αυτές είναι οι πρώτες εντυπώσεις, όχι και αυτές με τις οποίες φύγαμε από το Λονδίνο. Τι θα θυμόμαστε από αυτό το γεμάτο εικοσαήμερο; Ότι είδαμε ωραίους αγώνες. Όχι τους καλύτερους της ιστορίας, αλλά ωραίους. Με δύο αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές, έναν την κάθε τους εβδομάδα, αλλά τους ίδιους που είχαμε και πριν τέσσερα χρόνια στο Πεκίνο: τον Μάικλ Φελπς και τον Γιουσέιν Μπολτ.

Ο αμερικανός δεν ξανάκανε το θαύμα των οκτώ χρυσών μεταλλίων, χάρη όμως σε εκείνα που είχε κερδίσει στην Κίνα και στην Αθήνα και με την προσθήκη όσων κατέκτησε στο Λονδίνο, έφτασε τα 22 και έγινε ο πιο μεγάλος συλλέκτης ολυμπιακών μεταλλίων. Ξεπέρασε έτσι την σοβιετική γυμνάστρια Λατίνινα και κάπως έτσι είπε «αντίο» σε μια ξεχωριστή καριέρα. Όσο για τον Μπολτ; Πήρε χρυσά μετάλλια και στα τρία αγωνίσματα στα οποία έλαβε μέρος, έκανε τα σόου του, χάρισε με την λοιπή ομάδα της Τζαμάικα ένα παγκόσμιο ρεκόρ στην σκυταλοδρομία και πέτυχε υψηλές επιδόσεις, αλλά πιο πολύ θα τον θυμόμαστε και αυτόν για τα κατορθώματα στο Πεκίνο, όταν κάθε χρυσό συνοδεύονταν και από παγκόσμιο ρεκόρ. Ωστόσο επειδή είναι δύσκολο να επαναλαμβάνεις τέτοιους άθλους και ο τζαμαϊκανός τα κατάφερε μια χαρά, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν στα σπριντ, για αυτό και ήδη αποτελεί ζωντανό θρύλο.

Εμείς προσωπικά θα θυμόμαστε όμως και τον κενυάτη Ρουντίσα που κέρδισε το χρυσό στην γρηγορότερη κούρσα 800 μέτρων της ιστορίας, παίρνοντας από την αρχή κεφάλι σε αυτήν και κάνοντας το πρώτο παγκόσμιο της διοργάνωσης στον στίβο. Θα θυμόμαστε τις αμερικανίδες στην σκυτάλη των 4Χ100μ που έσβησαν ένα ρεκόρ που κρατούσε από τα χρόνια του ψυχρού πολέμου και κατείχε μια χώρα που δεν υπάρχει πλέον, η Ανατολική Γερμανία. Δεν θα ξεχάσουμε τη νίκη από τις Μπαχάμες στην σκυτάλη 4Χ400, τον Μο Φάρα με τα δύο χρυσά που κατέκτησε στα πέντε και δέκα χιλιόμετρα, δεν θα ξεχάσουμε την εντυπωσιακή εμφάνιση της Ενις στο έπταθλο, κυρίως όμως το ανεπανάληπτο εκείνο Σάββατο που οι βρετανοί κέρδισαν τρία χρυσά μέσα σε τρία τέταρτα της ώρας. Όπως δεν θα ξεχάσουμε την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι φίλαθλοι, οι οποίοι είχαν αθλητική παιδεία και κουλτούρα, γέμιζαν κάθε μέρα το Ολυμπιακό Στάδιο πρωί και βράδυ και χειροκροτούσαν τις προσπάθειες όλων των αθλητών.

Βέβαια, δεν θα ξεχάσουμε εύκολα και τα άδεια καθίσματα τις πρώτες μέρες των αγώνων, πριν αρχίσει ο στίβος, θέμα που αποτέλεσε το μεγάλο σκάνδαλο στην αρχή της διοργάνωσης. Πως είναι δυνατόν σε sold out γεγονότα σε κολύμβηση, ενόργανη και μπιτς βόλεϊ να υπάρχουν κενές θέσεις και να επιστρατεύονται οι… φαντάροι για να τις γεμίσουν; Τώρα βέβαια οι άγγλοι λένε ότι πέτυχαν σε αυτόν τον τομέα και υποστηρίζουν ότι ανάλογη επιτυχία θα έχουν και οι Παραολυμπιακοί. Επίσης, θα θυμόμαστε και τις άλλες γκάφες των διοργανωτών. Το λάθος με τις σημαίες της Βόρειας και της Νότιας Κορέας στην πρεμιέρα του ποδοσφαιρικού τουρνουά. Το άλλο μέγα λάθος με την αμερικανική σημαία που έπεσε από τον ιστό την ώρα που γίνονταν η απονομή στην Σερένα Γουίλιαμς στο τένις των γυναικών. Φυσικά τον νεκρό ποδηλάτη μέσα στο Ολυμπιακό Πάρκο. Τις απίστευτες καθυστερήσεις, ειδικά τις πρώτες μέρες, στις μετακινήσεις των δημοσιογράφων αλλά και των αθλητών, αφού τα γνωστά δίπατα κόκκινα λεωφορεία που είχαν επιστρατευθεί από τους διοργανωτές κάθε άλλο παρά εγγλέζικα αποδεικνύονταν στα ραντεβού τους. Και φυσικά, ότι δεν είδαμε ποτέ τον τελικό του ανδρικού ποδοσφαιρικού τουρνουά ανάμεσα σε Βραζιλία και Μεξικό στο Γουέμπλεϊ επειδή... γέμισε το γήπεδο.

Ωστόσο θα θυμόμαστε τον μεγάλο τελικό στο τένις που είδαμε, με τον Μάρεϊ να κάνει περίπατο απέναντι στον Φέντερερ, κυρίως όμως την ξεχωριστή ατμόσφαιρα του Γουίμπλεντον. Θα θυμόμαστε τα κατορθώματα της αμερικανικής ομάδας μπάσκετ, έστω και αν τα χρειάστηκε στον τελικό με τους Ισπανούς, ιδίως το υπερντάμπλ σκορ που πέτυχε απέναντι στους νιγηριανούς (που απέκλεισαν την Ελλάδα, για να μην ξεχνιόμαστε). Ούτε θα ξεχάσουμε τον κόμπο που μας έπιασε όταν είδαμε τον τελικό Κροατίας – Ιταλίας στο πόλο, δυο ομάδες που τις έπαιξε στα ίσια η δική μας εθνική ομάδα που πήγε καλά στα δύσκολα αλλά ηττήθηκε στα εύκολα (και έτσι ήρθε και το τέλος εποχής για μια σειρά από πρωτοκλασάτα στελέχη της). Θα θυμόμαστε επίσης την ανατροπή της Ρωσίας επί της Βραζιλίας στον τελικό του βόλεϊ, όταν οι σελεσάο έφτασαν σε δυο διαδοχικά ματς μπολ προηγούμενοι με 2-0 σετ και 24-23 αλλά... κατάφεραν να χάσουν στον μεγάλο τελικό.

Για να μην περιοριστούμε όμως στα αγωνιστικά, θα θυμόμαστε από αυτούς τους Ολυμπιακούς τα δύο πάρτι που στήθηκαν στις τελετές έναρξης και (κυρίως) λήξης, με τις συναυλίες που ουσιαστικά διοργανώθηκαν. Θα θυμόμαστε τις πολλές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που διοργανώνονταν στο Hyde Park καθημερινά, έτερον εκάτερον αν δεν μπορέσαμε να τις απολαύσουμε. Τις τσιρλίντερς στην εντυπωσιακή εγκατάσταση του μπιτς βόλεϊ, που έγινε στο κέντρο της πόλης, μια ανάσα από τον Μπιγκ Μπεν και το παλάτι του Μπάκιγχαμ. Δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε επίσης το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των εγκαταστάσεων οι βρετανοί περιορίστηκαν σε... σιδεριές που δημιουργούνται και κυρίως ξεδημιουργούνται εύκολα, αφού έμαθαν από τα λάθη της Αθήνας που έχτισε μόνιμα γήπεδα μπέιζμπολ για να βγαίνουν πλέον ραδίκια και ταεκβοντό για να φιλοξενούνται τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ, μια φορά τον χρόνο και αν.

Θα θυμόμαστε φυσικά τον Όσκαρ Πιστόριους, τον νοτιοαφρικανό δρομέα που έγινε ο πρώτος άνθρωπος χωρίς πόδια αλλά με τεχνητά μέλη που εξασφάλισε συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες (αν και σε δυο βδομάδες θα τρέξει και στους Παραολυμπιακούς). Θα θυμόμαστε, έστω και αν δεν συγκρατούμε το όνομά της, την κοπέλα από την Σαουδική Αραβία που εμφανίστηκε με την μαντίλα της και αποτέλεσε την πρώτη γυναίκα που εκπροσώπησε ποτέ την συγκεκριμένη χώρα σε Ολυμπιακούς Αγώνες (για πρώτη φορά σε αυτήν την διοργάνωση δεν υπήρξε αποκλεισμός γυναικών από καμία συμμετέχουσα χώρα). Θα θυμόμαστε την δεκαπεντάχρονη κινεζούλα κολυμβήτρια για την οποία τόσος ντόρος έγινε τις πρώτες ημέρες, αλλά και την ολλανδέζα που μάθαμε ότι η οικογένειά της ήρθε στο Λονδίνο για να την δει και έμεινε στο μικρό τριτοκλασάτο ξενοδοχείο στο οποίο και εμείς διαμέναμε. Δίπλα από το οποίο, σε μια όχι και ιδιαίτερα δημοφιλή τουριστική περιοχή του Λονδίνου, πετύχαμε και τον Καρλ Λιούις, άλλον ζωντανό θρύλο του παγκόσμιου αθλητισμού.

Δεν θα ξεχάσουμε τα δάκρυα του Σπύρου Γιαννιώτη για την απώλεια του μεταλλίου, μετά από δέκα χιλιόμετρα επίπονης κολύμβησης στην λίμνη του Hyde Park. Τα δάκρυα χαράς του Ηλία Ηλιάδη, που κρατώντας την κόρη του στην αγκαλιά του, πανηγύριζε το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στην διοργάνωση, έστω και αν αυτό ήταν χάλκινο. Τον πόνο της οδοντιάτρου Βάσως Βουγιούκα, που έσπασε τα δόντια της και έτσι έχασε και αυτή μια σίγουρη άνοδο στο βάθρο στην ξιφασκία. Αλλά και την αμηχανία της Αλεξάνδρας Τσιάβου και της Χριστίνας Γιαζιτζίδου μετά την κατάκτηση του δεύτερου και τελευταίου μεταλλίου για τα ελληνικά χρώματα, οι οποίες δεν ήξεραν στην αρχή αν πρέπει να πανηγυρίσουν για την εξασφάλισή του ή να στεναχωρηθούν για το χάλκινο χρώμα του. Τελικά επικράτησε η χαρά, καθώς άλλωστε δυστυχώς η κατάκτηση μεταλλίων δεν αποτέλεσε κάτι σύνηθες για την ελληνική αποστολή σε αυτούς τους Αγώνες. Με τα δύο όλα κι όλα καταταγήκαμε 75οι μεταξύ των 204 χωρών που έλαβαν μέρος στη διοργάνωση και των 89 που εξασφάλισαν έστω ένα μετάλλιο, μια θέση που είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών και μας γύρισε πίσω τα χρόνια του ’80.

Δεν θα ξεχάσουμε επίσης την χαρά στα πρόσωπα των μελών της κυπριακής αποστολής στην διοργάνωση για την εξασφάλιση του πρώτου κυπριακού μεταλλίου στην ιστορία της χώρας. Είχε προηγηθεί η απογοήτευση από το αποτέλεσμα της σκοποβολής, όπου ανέμεναν το πρώτο μετάλλιο. Ο ενθουσιασμός από την πορεία του Μάρκου Παγδατή στο τουρνουά τένις, καθώς ήταν ο μόνος που απέσπασε σετ από τον μετέπειτα ολυμπιονίκη Άντι Μάρεϊ. Η χαρά από την πρόκριση στον τελικό του ύψους του Κυριάκου Ιωάννου. Η Κύπρος με ολιγομελή ομάδα, απέδειξε ότι είχε ίσως ποιοτικότερους αθλητές και δίκαια μας ξεπέρασε ως Ελλάδα για πρώτη φορά στον πίνακα των μεταλλίων, χάρη στο αργυρό μετάλλιο του Παύλου Κοντίδη στην ιστιοπλοΐα. Δυστυχώς όμως αυτό ήρθε κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ζήσουμε τις στιγμές αυτές από κοντά. Δεν πειράζει όμως. Την ίδια ώρα επιλέξαμε να πάμε στην ιππασία και να γνωρίσουμε την Αθηνά Ωνάση και τον βραζιλιάνο σύζυγό της Αλβάρο, από τις στιγμές που δημοσιογραφικά μας σημάδεψαν σε αυτούς τους Ολυμπιακούς. Όπως μια εβδομάδα πριν γνωρίζαμε τον ελληνογερμανό Σιδέρη Τασιάδη, που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο σλάλομ του καγιάκ αλλά διευκρίνισε ότι αυτό δεν ανήκει στην χώρα που ανάγκασε τους γονείς του να γίνουν μετανάστες για να μπορέσουν να τον μεγαλώσουν.

Όλα αυτά και πολλά ακόμα που περνούν σαν φιλμ από το μυαλό, την ώρα ετούτη που πετάμε από το Χίθροου για το Ελ. Βενιζέλος, θα θυμόμαστε από την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Μαζί φυσικά με τις νέες παρέες που γνωρίσαμε και δημιουργήσαμε και τις παλιές που ήδη υπήρχαν και με τις οποίες συνηθίζουμε να βρισκόμαστε σε τέτοιες διοργανώσεις. Κάθε φορά η κάλυψη τέτοιων σπουδαίων γεγονότων αποτελούν εμπειρίες ζωής. Που προστίθενται στις προηγούμενες και αποτελούν την μαγιά για τις επόμενες. Ήδη, λοιπόν, το ραντεβού έχει κλειστεί: σε τέσσερα χρόνια από τώρα στο Ρίο. Καλά να είμαστε μέχρι τότε, για ένα ακόμα ολυμπιακό πάρτι σε λάτιν αυτή τη φορά αποχρώσεις. Θα το έχουμε ανάγκη άλλωστε. Γιατί το διάλειμμα τελείωσε και μέχρι τότε, θα έχουμε ξαναμπεί για τα καλά (από αύριο κιόλας) στην ρουτίνα της ελληνικής πραγματικότητας: ξέρετε εσείς, τρόικα, φόρους και εφορίες, πορείες και διαμαρτυρίες, την γνωστή μιζέρια. Οι ξένοι μας έλεγαν «καλό κουράγιο» στους αποχαιρετιστήριους ασπασμούς, οι ξένοι συνάδελφοι μας αποκάλυπταν ότι τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία και οι μιντιακοί οργανισμοί προετοιμάζονται για σοβαρά γεγονότα στην Ελλάδα από Σεπτέμβρη. Η προσγείωση στην Αθήνα φαντάζει απότομη, μα πολύ απότομη...

http://www.protagon.gr