Χωρίς ελπίδα δε ζει η κοινωνία

*του  Παναγιώτη  Παπακωστόπουλου

Δείτε τους ανθρώπους στο δρόμο που μοιάζουν σαν χαμένοι στο διάστημα, δείτε στο σπίτι σας τους γονείς ή τα παιδιά σας βουτηγμένους στο άγχος, δείτε τους διπλανούς σας που βρίσκονται σε απόγνωση, δείτε την κατάθλιψη στους φίλους σας.

Γκρεμισμένα όνειρα και ψυχολογικά συντρίμμια. Αυτή είναι η Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς τόσο άσχημα είναι τα πράγματα, τόσο κακή είναι η πραγματικότητα. Το να ψάχνουμε για υπεύθυνους, έχει τη σημασία βρίσκω τον δολοφόνο αλλά το θύμα δεν γυρίζει πίσω. Όποιοι φταίνε θα λογοδοτήσουν στην ιστορία, το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και μπρός.

Πως θα μπορέσει η κοινωνία να ανακτήσει την χαμένη ψυχολογία, παλεύω και ελπίζω. Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι τα μέτρα για τα οποία έχει το μαχαίρι στο λαιμό. Επώδυνα θα είναι, ύφεση με όλα τα συμπαρομαρτούντα θα φέρουν, θα μεγαλώσουν την απογοήτευση των πολιτών. Αν θα οδηγηθούμε σε κοινωνικές εκρήξεις δεν θα κάνω πρόβλεψη.

Πολύ φοβάμαι πάντως πως δεν θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Εύχομαι οι φόβοι μου να διαψευστούν, γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι απόδειξη ότι η κοινωνία είναι ζωντανή. Φοβάμαι ότι θα συμβεί το χειρότερο. Η αποδοχή της "ήττας "με τα χέρια ψηλά, η παράδοση του εαυτού μας σε συναισθήματα προσωπικής αιχμαλωσίας. Σε ένα τέτοιο κόσμο τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει, κανένα μέτρο δεν θα αποδώσει, γιατί χωρίς ελπίδα δεν ζει η κοινωνία.

Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Σαμαρά. Να δώσει ελπίδα στο λαό. Να τον πείσει ότι υπάρχει έξοδος από το αδιέξοδο. Τότε μπορεί να αποκτήσει νόημα και το προεκλογικό του σύνθημα " Μαζί θα τα καταφέρουμε". Σε διαφορετική περίπτωση και ο ίδιος και η χώρα σύντομα θα εγκλωβιστούν στον ανίκητο εχθρό της παθητικής κοινωνικής αντίστασης. Σε μια κατάσταση δηλαδή παρόμοια με τον στρατηγό να διατάζει και το στράτευμα να κατεβάζει τα όπλα.

Από το Fimotro