Μέρες μνήμης... Στο φως της δικής μου Φωτεινής

Ο χρόνος κυλάει…
Χρόνος έλλειψης, πίκρας, κενού, ερωτημάτων
Χρόνος που δεν μετράει όπως πριν, που απλά περνάει
Αμείλικτος, αδυσώπητος, άναρχος, αβάσταχτος χρόνος
Εσύ η δύναμη της ζωής, της θέλησης, της πίστης
Εσύ η αστέρευτη χαρά, η ελπίδα, η ταχύτητα
Εσύ παιδί της προσφοράς και της αγάπης χωρίς αντίτιμο
Με την ελπίδα ζωγραφισμένη στα σπινθηροβόλα μάτια σου
Με τα ναι τα μεγάλα και τα μικρά καθάρια σου όχι
Με του κεφιού του αστείρευτου τη δόξα στεφανωμένη
Η ζωή σου πέρασμα γρήγορο όπως των αρχαίων ηρώων
Η ζωή σου πλημμύρα που έπνιξε της μικρές μας ζωές
Τα χέρια σου δουλεμένα δύο αντρών κόποι
Με τα σημάδια απ της μηχανής τα χτυπήματα… παράσημα
Πότε θα ξεκουραστείς απ τον κάματο δε νοιάζεσαι
Πότε και που σε θέλει ποιος δε ρωτάς, είσαι εκεί
Δόξα και τιμή για το σπίτι και τους δικούς σου
Δόξα και τιμή για τη γενιά σου εσύ
Εμείς είμαστε εδώ μικροί κι αδύναμοι μπροστά στο απρόσμενο
Εκείνο που κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, να νικήσει
Γίναμε ξαφνικά άβουλα και αδύναμα ανθρωπάκια
Γίναμε θεατές μιας παράστασης αρχαίου δράματος δίχως κάθαρση
Γίναμε συνοδοί σου σε μια πορεία αδιέξοδη
Τώρα οι ώρες περνούν φιλτράροντας τη σκέψη σου
Ξανάρχονται στιγμές, εικόνες, λέξεις, χαμόγελα
Έρχονται χρόνια, μήνες, μέρες και ώρες μοιρασμένες ισότιμα
Αυτά που δίκαια έδωσες σε όλους ποιο πολύ πονάνε στην έλλειψη
Αυτά που ζήσαμε στο πέρασμά σου φορτίο βαρύ για τη συνέχεια
Το όνομά σου οδηγός στο δρόμο προς το μέλλον
Το αστείρευτο δάκρυ και ο ασύλληπτος πόνος της μάνας…σιωπή
Εσύ θα συνεχίσεις να στέλνεις το φως,
 για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε … τη δύναμη της αγάπης
Αυτής που έδωσες, χωρίς να περιμένεις αντίκρισμα

 Ζωή Λιβανίου