Φωτεινή Λιβανίου, η Σαμαρείτισσα της καρδιάς μας...

Συγκλονιστικά τα λόγια των Σαμαρειτών για τη Φωτεινή τους, τη Φωτεινή μας, την Τρίτη στην τελευταία πράξη του δράματος, όπου όλοι ήταν εκεί για να τη συνοδεύσουν στο ταξίδι…

Συγκινητικά και τα λόγια του Μητροπολίτη μας Χαλκίδος, κκ Χρυσόστομου, που επισήμανε την μόνη αλήθεια «Δεν είναι το νεαρό της ηλικίας, ούτε το ξαφνικό του θανάτου, είναι η προσωπική εκτίμηση που είχε κερδίσει η Φωτεινή, στο πρόσωπό της, απ’ όλους όσους είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν… γι’ αυτό και είναι σήμερα όλοι εδώ να την αποχαιρετήσουν».

Η Φωτεινή Λιβανίου, ο Φωτάκος, η Φωτεινούλα, το Φωτεινάκι Λιβανάκι, το κοριτσάκι μας, έτσι όπως ο καθένας μας ξεχωριστά την είχε στην καρδιά του, έτσι και θα εξακολουθήσει να την έχει, γιατί τέτοιοι Άνθρωποι, τέτοιες ψυχές δεν σβήνουν ποτέ από τις μνήμες, από τις καρδιές μας και το χαμόγελό τους θα είναι το ίδιο όταν και πάλι τους συναντήσουμε εκεί, που πρώτοι έφτασαν για να μας προσέχουν, με την ίδια αγάπη και την ίδια στοργή…. Σαν αυτή που σε όλους έδειχνε η Φωτεινή….

Ο πόνος είναι αβάσταχτος και το κενό δεν καλύπτεται.
Όμως πόσο τυχεροί είμαστε όσοι τη γνωρίσαμε και μας πρόσφερε την καρδιά της, τη φιλία της, την αγάπη της. Αυτό κρατάμε και με αυτό πορευόμαστε….

Το γράμμα στη Φωτεινή από το Σώμα Σαμαρειτών Χαλκίδας, τη δεύτερή της οικογένεια, που αγάπησε, τίμησε και υπηρέτησε με δύναμη και ψυχή…. Έμεινε στις καρδιές όλων μας όταν αναγνώστηκε και με τον σεβασμό που οφείλουμε στη μνήμη της και την οικογένειά της, το παραθέτω:

«Κάποιος φιλόσοφος συνόψισε διδάγματα της βίβλου σε μια μικρή αλλά εύστοχη φράση: Το μόνο που χρειάζεται το Κακό για να υπερισχύσει, είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα…

Η Φωτεινή μας…. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος…
Η Φωτεινή μας ήταν Άγγελος Κυρίου…. Ήταν πολεμιστής του φωτός…
Κουβαλούσε το σταυρό στην πλάτη, και το σταυρό στην καρδιά της…
Ήταν αγωνίστρια… για τον εαυτό της… για την οικογένειά της… για τους φίλους της.. για την ανθρωπότητα…

Ήταν άνθρωπος…

Ήταν πραγματικά ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος… μακάρι να είχαμε τη μισή της ψυχή, το μισό της κουράγιο, τη μισή της δύναμη…

αυθεντική, μεγαλόκαρδη, μερικές φορές αφοπλιστική στην ειλικρίνειά της, αλλά γνήσια στην αγάπη της…. Ευαίσθητη, συμπονετική, κοινωνική, δραστήρια, χαμογελαστή, παρά τις δυσκολίες που της επεφύλαξε η ζωή…
δεν έχασε ποτέ την πίστη της στον συνάνθρωπό της
δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό της.

Και έδινε μάχες για την εκπλήρωση των ονείρων της.

Δεν ήρθε σε οποιοδήποτε εθελοντικό οργανισμό, ήρθε σε ένα από τα πιο μάχιμα, ίσως και πιο επικίνδυνα σώματα που θα μπορούσε να διαλέξει.

Εμείς γνωριστήκαμε και την αγκαλιάσαμε στον Ερυθρό Σταυρό… Στο Σώμα Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών του ελληνικού ερυθρού σταυρού…

Δεν ήμασταν συγγενείς, δεν ήμασταν φίλοι, δεν ήμασταν καν γνωστοί όταν ήρθε, αλλά μας ένωσε μεμιάς ο ανθρωπισμός… η αγάπη μας για τη ζωή, η αγάπη μας για τον συνάνθρωπο….

Και αμέσως έγινε μέλος της οικογένειάς μας…

Αμέσως έγινε κομμάτι μας… αδελφή μας..

Ήταν πραγματικά Τιμή μας που την είχαμε ανάμεσά μας…

Ήταν ένας από τους θεμέλιους Πυλώνες του Τμήματός μας…

Για να μην πω η ζωή της ομάδας… με την απαράμιλλα ζωτική παρουσία της…

Με το χιούμορ της, τον αλτρουισμό της, τη ζωντάνια της.

Και την ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιά μας… για την αγάπη, τη φιλία, την αδελφοσύνη που μας χάριζε με το χαμόγελο, την ενέργεια, τον ενθουσιασμό της…

Εκπαιδευόμαστε για να απαλύνουμε τον πόνο, να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, να σώζουμε ζωές… ακόμα και να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο… αλλά σήμερα θα μας συγχωρέσετε.. σήμερα αποχαιρετούμε μια αδελφή ψυχή…

Μια ψυχή, που αν και ευχαριστούμε το θεό που την γνωρίσαμε και τη ζήσαμε, και την καμαρώσαμε… θα μας λείψει…

Και θα είναι για πάντα κομμάτι της καρδιάς μας.

Θα ήθελα να κλείσω με τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια, στους συγγενείς, στους φίλους αυτού του υπέροχου κοριτσιού και με κάποια λόγια που η ίδια η Φωτεινή ανάρτησε στο χρονολόγιό της πριν μόλις 5 ημέρες. Αυτή ήταν η Φωτεινή μας.

Όταν είσαι μόνη θυμήσου, υπάρχω!
Όταν φωνάξεις, να ξέρεις, θα ‘ρθώ!
Πριν μιλήσεις θα σε καταλάβω!
Πριν σε κουράσω θα χαθώ….

Καλό σου ταξίδι Φωτεινή μας…»