Έχεις κανά 100άρικο περίσσο;;;;

Το λαλάνε το τσιτάτο, αυτό που εκβιαστικά απαιτούν από τους άσπονδους εχθρούς και φίλους τους να ακούσουν και να ασπαστούν. Καθότι έχουν κατά φαντασία πείσει εαυτόν, πως η παραφωνία «πουλάει» και ως εκφραστές της που σέβονται την τσέπη τους, πρέπει σωστά να την υπηρετήσουν.
Στήνουν αυτί σε εκκωφαντική σιωπή και μεταφέρουν το μήνυμά της, το βαθυστόχαστο νόημα μιας οινοποσίας, ενός δείπνου μυστικού, πουλώντας ξόρκια για το κακό το μάτι,

στους ανυποψίαστους περαστικούς από την αναγνωρισιμότητα του ονόματός τους, στην γοητεία της οποίας, ουδείς μπορεί να αντισταθεί και αισθάνεται τη λίμπιντό του να χτυπάει κόκκινο μπροστά στη θέα μιας και μόνο φωτογραφίας του στην κορνίζα της δημοσιότητας.
Σαν γυρολόγοι που χωρίς αυτούς η κοινωνία θαρρείς δε μπορεί να υπάρξει και να επιβιώσει, απλώνουν χέρι δεξιά και αριστερά, προς πάσα προσοδοφόρα κατεύθυνση κοινώς, ζητώντας ένα 100άρικο περίσσο…. Δραχμές πάντα, καθότι τα ευρά είναι μεταξωτά και η επιδεξιότητά τους δεν είναι ικανή για να τα διεκδικήσουν.
Το «κατάστημα» που διευθύνουν πουλάει ψιλικά, αλλά είναι στην τέχνη τους τόσο καλά εκπαιδευμένοι, που πείθουν τους παροικούντες πως οι κουβαρίστρες και τα βελονάκια, τα ψιλολόγια ένα σωρό, είναι αμύθητης αξίας και αναγκαία για να ανέβεις σκαλοπάτια.
Ξεχνούν να θυμηθούν όμως πολλοί, πώς στα υπόγεια είναι η θέα….