Ο Πολιτισμός των κινητών τηλεφώνων…

*Της Λέλας Παπαγιαννοπούλου

Αποκλείεται να μην το έχετε προσέξει. Αποκλείεται να μη σας έχει ενοχλήσει.

Ναι, για το κινητό του «δίπλα» μιλάω. Αυτό που ποτέ δεν κλείνει, ούτε σε σινεμά, ούτε σε θέατρο, ούτε σε διάλεξη, ούτε σε σύσκεψη. Είναι πάντα ανοιχτό και ο απρόσμενος ήχος του, σου διασπά την προσοχή από αυτό που κάνεις εκείνη την στιγμή.

Περιμένεις την σειρά σου στο σούπερ μάρκετ, και η κυρία που είναι μπροστά στο ταμείο θεωρεί ως προτεραιότητα να απαντήσει στο κινητό της που χτυπάει και όχι να πληρώσει για να προχωρήσει η ουρά.

Μπαίνεις στο λεωφορείο και ακούς όλα τα προσωπικά των επιβατών, ακόμα και με γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Βιάζεσαι στο δρόμο και ο μπροστινός σου στο πεζοδρόμια περπατάει αργά-αργά μιλώντας στο κινητό του και μη τολμήσεις να ζητήσεις συγνώμη για να προσπεράσεις διότι του κόβεις στη μέση την σοβαρότατη συζήτηση περί ποδοσφαίρου ή σουβλατζίδικου.

Πας να διασχίσεις δρόμο και δεν πρέπει να κοιτάξεις μόνο αν έρχεται αυτοκίνητο αλλά και το αν τα χέρια του οδηγού είναι πάνω στο τιμόνι ή κρατούν κινητό, για να μη βρεθείς στο ΚΑΤ έτσι στα καλά καθούμενα.

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα στο πεζοδρόμιο μπροστά από την Καλογήρου στην Πατριάρχου Ιωακείμ, που έχει το αδιαχώρητο από τις κυρίες που περιγράφουν στις φίλες τους μέσω κινητού, τα παπούτσια της βιτρίνας. Και είναι κάπως καλύτερα τώρα, που να βλέπατε τι γινόταν στις παλιές καλές εποχές των «εορτοδανείων»

Εκτός από την ομιλία στο κινητό, έχει προστεθεί τώρα και η σύνδεση στο internet. Περπατάν στο δρόμο και σκουντουφλάνε πάνω σου, διότι αντί να βλέπουν γύρω τους κοιτάν την οθόνη του τηλεφώνου μην τυχόν και τους ξεφύγει κανένα “χαχαχαχα” που θέλουν να σχολιάσουν στο facebook.

Μιλάμε, μιλάμε πάρα πολύ για ασήμαντα συνήθως πράγματα που μπορούν ή και πολλές φορές πρέπει να περιμένουν μέχρι να βρεθούμε στον ιδιωτικό μας χώρο.

Ήχος και εικόνα που δεν θα συναντήσεις σε καμιά άλλη πόλη της Ευρώπης.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως είναι που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το μείζον από το έλασσον, το σοβαρό από το ανόητο, το επείγον ή μη. Ίσως επειδή τα δικά μας θέλω μας είναι πάνω από την ενόχληση που μπορεί να προκαλούμε στον διπλανό μας. Ίσως είναι που δεν αντέχουμε την μοναξιά. Ίσως όμως και να είναι ότι δεν αντέχουμε ούτε για λίγα λεπτά τον εαυτό μας τον ίδιο.