Καλόμαθε η Αριστερά στην ασυλία…

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Οι διαμάχες μεταξύ των κομμάτων είναι σύνηθες πράγμα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε αντίθεση, μάλιστα, με όσα η «κοινή σοφία» πρεσβεύει, η αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων είναι και χρήσιμο πράγμα. Οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν φτιάχτηκαν να ομονοούν -τότε δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης- αλλά η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων και συμφερόντων σε μια κοινωνία έκαναν αναγκαία την ύπαρξη των κομμάτων.

Φυσικά η αντιπαράθεση έχει όρια και κανόνες. Σ’ αυτό οφείλουν να ομονοούν όλα τα κόμματα. Υπάρχει νομική υποχρέωση (πρέπει να τηρούν το Σύνταγμα και να σέβονται τον κανόνα της πλειοψηφίας) και ηθική υποχρέωση· οι ύβρεις ακόμη κι αν είναι νόμιμες, είναι αήθεις και πρέπει να τιμωρούνται πολιτικά.

Δυστυχώς η Αριστερά έχει καλομάθει στα δύο μέτρα και σταθμά που τόσα χρόνια η ελληνική κοινωνία ανέχεται. Ενώ διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να βρίζει όποιον θέλει, διακηρύσσει ότι είναι ιερόσυλη κάθε κριτική στα πεπραγμένα της. Έτσι μπορεί ο κ. Τσίπρας να υποστηρίζει ότι όσοι ψήφισαν το Μνημόνιο είναι ελλειμματικής ελληνικότητας, αλλά το γραφείο Τύπου του κόμματός του θεωρεί «εκβιασμό», «τρομοκράτηση» και «προβοκάτσια» τη σκληρή κριτική των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς.

Είναι δε αστείο να ακούει κάποιος τον κ. Τσίπρα να κατηγορεί ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. ότι προσπαθούν «να επαναφέρουν διαχωριστικές γραμμές του χθες που διχάζουν», όταν βασικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι «Ή αυτοί ή εμείς».

Από την άλλη, η κ. Παπαρήγα μπορεί να κατηγορεί τους άλλους αρχηγούς κομμάτων ως «υπηρέτες συμφερόντων», αλλά θεωρεί ένοχο «αντικομμουνισμού» τον κ. Σαμαρά που μίλησε κατά της Αριστεράς. Είναι περίεργο, αλλά σ’ αυτή τη χώρα είναι θεμιτό να είναι κάποιος αντιδεξιός, αντιΠΑΣΟΚ ακόμη κι αντιΚΟΔΗΣΟ. Το μόνο που θεωρείται «αμάρτημα» είναι ο αντικομμουνισμός.

Βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά έβρισκε κι έκανε. Δεν είναι μόνο οι μικροπολιτικές τακτικές του κ. Κώστα Καραμανλή που την άφησαν στο απυρόβλητο. Να θυμηθούμε ότι ο πρώην πρωθυπουργός έφτασε να δηλώσει ότι τιμά τον Χαρίλαο Φλωράκη (λογικό και θεμιτό), αλλά και «όσα αυτός πρεσβεύει» (τι τιμούσε, δηλαδή; Την άποψη για ανατροπή της αστικής δημοκρατίας και ανάγκης δικτατορίας του προλεταριάτου;)

Το κυριότερο είναι ότι η Αριστερά χρησιμοποίησε την Ιστορία για να ξεπλένεται από τα τωρινά της αμαρτήματα. Επειδή μαρτύρησε στο παρελθόν νομίζει ότι αγιοποιήθηκε. Επειδή διώχθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος, σκούζει για διώξεις κάθε φορά που κάποιος στη σημερινή δημοκρατική Ελλάδα την επικρίνει. Επειδή πριν από το 1974 απαγορευόταν ακόμη και η ύπαρξη αριστερών κομμάτων, θεωρεί ότι σήμερα δεν πρέπει να απαγορεύεται τίποτε στα αριστερά κόμματα· ακόμη και η παραβίαση του νόμου θεωρείται θεμιτή πρακτική, αρκεί να γίνεται από την Αριστερά. Μόνο οι υπόλοιποι «βιάζουν τη δημοκρατία».

Το ευτύχημα είναι ότι αυτή η ιδιότυπη ασυλία της Αριστεράς τελείωσε. Έτσι η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα: μπορούν να αντιπαρατεθούν απόψεις χωρίς φόβους κι ελπίζουμε χωρίς πάθη. Οπότε επί της ουσίας: έχει η Αριστερά να μας πει κάτι λογικό για τον τόπο ή θα συνεχίσει τις παλιές κραυγές με τον λύκο στα πρόβατα;