Το νόημα του Τάνγκο...

Το αργεντίνικο τάνγκο δεν θα μπορούσε να γίνει το πάθος τόσων ανθρώπων σήμερα αν δεν υπήρχαν κάποιοι, όπως η συγγραφέας, που μπλέχτηκαν στα δίχτυα της γοητείας του τη δεκαετία του ’80 και αναζήτησαν τα ίχνη του στις πίσω αυλές των σπιτιών και σε καταγώγια του Μπoυένος Άιρες.

Καθώς είχε πέσει στην αφάνεια λόγω των απαγορεύσεων που είχαν επιβάλει τα δικτατορικά καθεστώτα μετά τον Περόν (’55-83) αποκόπτοντάς το από μια ολόκληρη γενιά, έμαθαν ξανά να το χορεύουν, αποκωδικοποίησαν τα μυστικά του και ζωντάνεψαν την ιστορία του, συναναστρεφόμενοι τους μόνους που θα μπορούσαν να μιλήσουν γι’ αυτό, οι πιο πολλοί άνδρες και γυναίκες μιας περασμένης ηλικίας που το είχαν φυλάξει μαζί με τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις τους.

Ένα πηγάδι ανομολόγητων πόθων ήρθε στο φως γεμάτο πολύπαθες ιστορίες που τα ίχνη τους χάνονταν πίσω στις αρχές του 20ού αι., όταν κύματα Ευρωπαίων (ανδρών) μεταναστών πλημμύρισαν το λιμάνι του Μπουένος Άιρες, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή σε μια διαφημισμένη την εποχή εκείνη ως πολλά υποσχόμενη νέα γη της επαγγελίας.

Ωστόσο η υπερπροσφορά δεν αντιστοιχούσε στη ζήτηση, κι έτσι ματαιωμένοι κυνηγοί μιας καλύτερης τύχης άρχισαν να συνωστίζονται στις παρυφές της πόλης φτιάχνοντας μουσικές και τραγούδια που καθρέφτιζαν τα βάσανά τους, τη νοσταλγία τους για την πατρίδα και τη μοναξιά μιας ζωής στο περιθώριο.

Άρχισαν έτσι να δίνουν μορφή σε έναν καινούργιο χορό-βάλσαμο, που συνήθιζαν να τον χορεύουν σε φτωχικές συνοικίες και οίκους ανοχής αναζητώντας τη σωματική επαφή, μια εποχή που οι γυναίκες ήταν σπάνια (και γι’ αυτό πολύτιμα) πλάσματα. Από τότε μέχρι τα «χρυσά» χρόνια ’35-53, που οι μεγάλες ορχήστρες άνθισαν στις επίσημες πια αίθουσες χορού, γνωστές και ως «μιλόνγκες» –και ενώ είχε κατακτήσει τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του Μεσοπολέμου και το Χόλιγουντ–, το τάνγκο είχε διαποτίσει μια ολόκληρη κοινωνία και είχε γίνει σήμα-κατατεθέν ενός λαού.

Το λαϊκό αίσθημα, για πρώτη φορά στην ιστορία του, είχε καταφέρει να φτιάξει ένα είδος μουσικοχορευτικής κουλτούρας διανθισμένης από μια γνήσια ποιητική γλώσσα, που ανταγωνιζόταν τη λόγια δυτική παράδοση ως προς το μουσικό της πλούτο.

H ιστορία του αργεντίνικου χορού», Christine Denniston, εκδ. Αλεξάνδρεια, σελ. 244