Ο Πέτρος Κωστόπουλος αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για την κατάρρευση της IMΑΚΟ, ενώ δεν διστάζει να κάνει την αυτοκριτική του και να μιλήσει έξω από τα δόντια για ΟΛΑ, απαντώντας παράλληλα και στους επικριτές του.
Όπως «εξομολογείται» στο protothema.gr: «Καταρχήν φταίω εγώ. Γιατί όταν κανείς φτιάχνει επιχείρηση, πρέπει να τη δομεί με τρόπο που να αντέχει σε σκληρές συνθήκες. Αυτό δεν έγινε στην ΙΜΑΚΟ, γιατί υπήρχε η ευφορία των 90s. Παρασύρθηκα σε δαπάνες που δεν έπρεπε να έχουν γίνει».
«Μόνο καρκίνο δεν έβγαλα τα τελευταία δυο χρόνια, βάζοντας λεφτά τη μια μέρα και χάνοντας τα την επομένη. Σαν να τα έριχνα σε τρύπιο κουβά. Ναι. Λάθος έκανα. Έπρεπε να έχω σταματήσει την προσπάθεια. Αν είχα βάλει ένα στοπ ενάμιση χρόνο πριν, θα με είχα διασώσει».
«Με έπιασε τρόμος, φόβος για κάθε τηλέφωνο που χτύπαγε, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν μπορούσα να ανέβω σκάλες. Ο εγκέφαλος μου δεν επικοινωνούσε με τα πόδια μου.
Και συνεχίζει εξηγώντας τους λόγους της πτώχευσης:
«Έπεσα στο νταούνιασμα, γιατί έφταιγα εγώ και μόνο κατά 95%. Αν θες να παριστάνεις τον επιχειρηματία, πρέπει να είσαι μπακάλης κάθε μέρα. Εγώ παρίστανα τον καλλιτέχνη και τον δημιουργό χωρίς να κοιτάω τα νούμερα».
Όπως λέει, κόλλησε το σύνδρομο του υπερδοτικού ανθρώπου την περίοδο που πήγαιναν καλά οι επιχειρήσεις του.
«Άμα σου πω τους μισθούς της δεκαετία του ΄90, θα σου φύγουν τα μαλλιά. Το 1995 στο Nitro που ήταν το προσωπικό μου περιοδικό και ήμουν διευθυντής, πλήρωνα στον από κάτω μου, το υφιστάμενο, 1,5 εκατομμύριο δραχμές καθαρά! Με τέτοιες αμοιβές, θα έπρεπε να με είχαν κλείσει στο Δρομοκαϊτειο!»
Μετά, το 1995 καταλήξαμε σαν λαός σε νούμερα επιδειξιομανίας. Σαν άτομο, μπήκα κι εγώ σε αυτή τη γυφτιά. Ήθελα να έχω γρήγορο αυτοκίνητο, τζιπ, ωραίο σπίτι, ξεχνώντας από πού ερχόμουν. Όμως το θεωρώ και δικαίωμα μου. Δεν τα έφαγα από κανέναν.
Το καλύτερο όμως, το φυλά για το τέλος:
«Στη Μύκονο, μετά το 1995 άρχισαν να πλακώνουν όλοι. Νεοκοσμικοί, νεόπλουτοι, όλα τα νούμερα της χώρας, οι βίζιτες, οι της προσκολλήσεως, και οι καραγκιόζηδες των πλουσίων. Σύμβολο ολονών τους ήταν το πόσο υψηλό λογαριασμό θα πλήρωναν στα εστιατόρια, κι εκεί μάσησα και είμαι απαράδεκτος γι αυτό. Γιατί με τα χρόνια η ατμόσφαιρα έγινε εμετική, κι εγώ μέρος του θιάσου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου