Υπάρχουν όρια; Υπάρχουν!

Yπέστημεν, λοιπόν, και τη διαγγελματική συνέντευξη Σαμαρά στη ΝΕΡΙΤ, συνέντευξη καταγγελίας της αβεβαιότητας και συνέντευξη ευδιάκριτης απειλής όσων δεν ψηφίσουν σωστά στις 29 Δεκεμβρίου. Συνέντευξη που, de facto, ανήκει σε προεκλογική περίοδο. Κι έτσι, μετά και την φιλική απειλητικότητα Σόιμπλε, φθάνουμε στη διαβόητη "τρίτη και καθοριστική ψηφοφορία".

Με την οποία η Βουλή των Ελλήνων -μια από τις χειρότερες, ποιοτικά, της μεταπολεμικής περιόδου- θα αποφασίσει όχι για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, (ο οποίος ακούει κάλαντα και αναθέτει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, άντε και συγκαλεί τους πολιτικούς αρχηγούς!), αλλά προπαντός για την καθοριστική συνέχεια των πραγμάτων. Είναι τέτοιο το κλίμα των ημερών, που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπάρχουν πλέον όρια.

Αναφερόμαστε στη μετάπλαση της κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου σε κάτι σαν ήπια λαφαζανική εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς προκειμένου να γλυτώσει από το φάσμα της κάλπης. Αναφερόμαστε στα παιχνίδια Σαμαρά-Βενιζέλου, με την απόλυτη άρνηση πρόωρης προεδρικής εκλογής (ώστε να αποφευχθεί η επικατάρατη κάλπη), πιο πρόσφατα με τα τσακίσματα της μέσης και την "προσφορά" μίζερης συναίνεσης ενόψει της 29ης Δεκεμβρίου. Αναφερόμαστε στην πρακτική του λασπόλουτρου Χαϊκάλη/Αποστολόπουλου/ Καμμένου/Λαζόπουλου, με τη λειτουργική παραφυάδα Βουδούρη/Παραστατίδη, που δεν το απέφυγαν όσο θα 'πρεπε/όσο έγκαιρα θα 'πρεπε οι συριζαίοι. Αναφερόμαστε κυρίως στην ξεθεμελιωτική της "δημοκρατίας" απόπειρα προσέγγισης των χρυσαυγιτών, οι οποίοι ασφαλώς και διαθέτουν ψήφο στη Βουλή (η Δικαιοσύνη έχει πολλήν ενασχόληση με τα πιο επείγοντα δικά της, π.χ. τα μισθολογικά, ώστε να ξεκουνηθεί να δικάσει "σε ωφέλιμο χρόνο" την κρισιμότερη υπόθεση της Μεταπολίτευσης μετά τη δίκη των πρωταιτίων της Χούντας), όμως άλλο είναι να στήνεται σκηνικό για ντιλ.

Ε, λοιπόν, εκεί κάπου αποδείχθηκε ότι υπάρχουν όρια! Ήταν εξόχως διδακτικός ο τρόπος με τον οποίο καυτηριάστηκε η απόπειρα να στηριχθεί η... σταθερότητα, που μας πιπίλησε το μυαλό ότι ταυτίζεται με την απόκρουση του ενδεχόμενου εκλογών (τόσο "δημοκρατική" σκέψη κυριαρχούσε επί μήνες, μιντιακά), όταν διαμηνύθηκε απο Βρυξέλλες/Βερολίνο ότι μπορεί η διαπραγμάτευση με ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως, να δημιουργούσε αναστολές και προβληματισμούς στους "εταίρους" της Ελλάδας, όμως σ' ένα διαπραγματευτικό τραπέζι όπου η δική μας/ελληνική πλευρά θα προσερχόταν στηριγμένη σε πρόσφατο ντιλ με αυτοπροσδιοριζόμενους ναζιστές και αρνητές του Ολοκαυτώματος (με όλα τα σύμβολα: σβάστικες, χιτλερικούς χαιρετισμούς, εργαλεία της βίας), η δική τους /ευρωπαϊκή πλευρά κινδύνευε να μην δέχεται καν να καθίσει! Δεν θα μάθουμε εύκολα ή γρήγορα πώς ακριβώς και με ποιους διαύλους πέρασε αυτό το μήνυμα σε Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη -όμως έτσι καυτηριάστηκε αυτή η απόπειρα. Άσχετα αν βοήθησε και η στάση Κυρ. Μητσοτάκη-Ντ.Μπακογιάννη-Χρ.Μαρκογιαννάκη, άσχετα αν κάποια στιγμή υπήρξε υποδειγματική η άρνηση Σταύρου Δήμα να βρεθεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τέτοιο νομιμοποιητικό υπόβαθρο...

Υπάρχουν όρια, λοιπόν; Υπάρχουν - κάπου εκεί. Υπάρχουν όρια έστω κι αν "χρειάζεται" να γίνεται υπόμνησή τους με τον πιο υποτιμητικό, έξωθεν τρόπο. Υπάρχουν όρια, που ας μην τα σβήσουμε από τη μνήμη όσο θα πορευόμαστε προς την κάλπη. Εμείς, και το πολιτικό προσωπικό μας. Και το μιντιακό του υπόβαθρο, άλλωστε - το οποίο κάποια στιγμή πήγε να παίξει, επιδέξια/αχαρακτήριστα, το χαρτί του σταθεροποιητικού ρόλου της χρυσαυγίτικης ψήφου, ιησουητικά αποκηρύσσοντάς την αλλά και στοργικά φιλοξενώντας την.

Αυτή  η συνειδητοποίηση -του ότι υπάρχουν όρια στον καιροσκοπισμό και στο κυνηγητό της εξουσίας και της παραμονής σ' αυτήν- ελπιζει κανείς ότι θα μπολιάσει έγκαιρα και συνολικότερα το πολιτικό σύστημα.

protagon