Το κλειδί βρίσκεται στο εμείς…

Θυμάμαι ήμουν κάπου στα 6-7 όταν πρώτη φορά μου έκανε εντύπωση ένας νεαρός κύριος με μούσια και καπέλο - αργότερα έμαθα ότι το λέγανε μπερέ - που απεικονιζόταν σε μια στάμπα στο κόκκινο μπλουζάκι μιας έφηβης γειτόνισσας, αλλά και σε κάτι κονκάρδες στην τσάντα της. Μέσα στην παιδική μου αμέλεια δεν ξανασχολήθηκα με αυτήν τη φυσιογνωμία μέχρι τα 12-13, τότε που γυρίστηκε το "Ημερολόγιο μιας μοτοσικλέτας":

τότε ρώτησα πρώτη φορά την μητέρα μου ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται παντού από τετράδια, κονκάρδες, μπλουζάκια και τώρα στους κινηματογράφους - λένε ότι είναι ταινία για τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες, είναι η ταινία για τη ζωή του Τσε Γκεβάρα - ποιος είναι μαμά; "Δεν ξέρεις τον Τσε Γκεβάρα Αθηνά; Πολέμησε μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο για να ανατραπεί η δικτατορία στην Κούβα, εγκατέλειψε μετά κάθε αξίωμα και πήγε να φέρει την επανάσταση και σε άλλους καταπιεσμένους λαούς στο Κογκό, τη Βολιβία...". Και μετά μαμά; "Τον δολοφόνησαν παιδί μου, τον δολοφόνησαν ..." Αυτό το δέος και τον θαυμασμό που σαν έφηβη αισθάνθηκα για αυτό το άνθρωπο - σταθμό στην Παγκόσμια Ιστορία το ένιωσα αργότερα - μελετώντας - και για μορφές όπως αυτή του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάννη και φυσικά του Γρηγορίου Λαμπράκη

© Nana Irina Θυμάμαι ήμουν κάπου στα 6-7 όταν πρώτη φορά μου έκανε εντύπωση ένας νεαρός κύριος με μούσια και καπέλο - αργότερα έμαθα ότι το λέγανε μπερέ - που απεικονιζόταν σε μια στάμπα στο κόκκινο μπλουζάκι μιας έφηβης γειτόνισσας, αλλά και σε κάτι κονκάρδες στην τσάντα της. Μέσα στην παιδική μου αμέλεια δεν ξανασχολήθηκα με αυτήν τη φυσιογνωμία μέχρι τα 12-13, τότε που γυρίστηκε το "Ημερολόγιο μιας μοτοσικλέτας": τότε ρώτησα πρώτη φορά την μητέρα μου ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που βρίσκεται παντού από τετράδια, κονκάρδες, μπλουζάκια και τώρα στους κινηματογράφους - λένε ότι είναι ταινία για τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες, είναι η ταινία για τη ζωή του Τσε Γκεβάρα - ποιος είναι μαμά; "Δεν ξέρεις τον Τσε Γκεβάρα Αθηνά; Πολέμησε μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο για να ανατραπεί η δικτατορία στην Κούβα, εγκατέλειψε μετά κάθε αξίωμα και πήγε να φέρει την επανάσταση και σε άλλους καταπιεσμένους λαούς στο Κογκό, τη Βολιβία...". Και μετά μαμά; "Τον δολοφόνησαν παιδί μου, τον δολοφόνησαν ..." Αυτό το δέος και τον θαυμασμό που σαν έφηβη αισθάνθηκα για αυτό το άνθρωπο - σταθμό στην Παγκόσμια Ιστορία το ένιωσα αργότερα - μελετώντας - και για μορφές όπως αυτή του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάννη και φυσικά του Γρηγορίου Λαμπράκη. Όντως αν εμβαθύνει κανείς στην ιστορία αυτών των ανθρώπων, θα διαπιστώσει εύκολα ότι πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές (ο πασιφιστής Λαμπράκης - ο επαναστάτης Τσε) όλοι τους στηριζόμενοι στην βαθιά πίστη τους σε ένα όραμα και θέτοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην υλοποίηση αυτού του οράματος (από την απελευθέρωση της Ελλάδας με τον ανταρτοπόλεμο, την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, την ελευθέρια των λαών μέχρι την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης) κατάφεραν να αλλάξουν έστω και κατά μια μοίρα τον κόσμο, κατάφεραν να εμφυσήσουν σε πολλούς ανθρώπους την ελπίδα ότι με πίστη, πείσμα και πολύ αγώνα κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτή την γη υπέρ των αδυνάτων. Αυτό που έλεγε ο Μπελογιάννης το μεγάλο στη ζωή είναι ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο. Πού όμως αποσκοπεί η μνημόνευση αυτών των ανθρώπων - συμβόλων; Άλλες εποχές θα πουν πολλοί, εξηγούμαι. Ας περάσουμε λιγάκι στο σήμερα και στην κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας. Κρίση, μνημόνια, 6000+ αυτοκτονίες τα τελευταία 4 χρόνια, άκρως ανησυχητική επάνοδος του φασισμού και ένας δρόμος προς τα Αριστερά που μας καλεί να το ακολουθήσουμε ως τη μοναδική ελπίδα - και μάλλον έτσι είναι - για την Ανατροπή. Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει ακριβώς να μην ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο συλλήβδην; Ή, πηγαίνοντας και ένα βήμα παραπέρα, ποια είναι η αιτία που παρά το πλήθος των αντιδράσεων από μεριάς των πολιτών απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές (απεργίες, πορείες, γενικότερη κατακραυγή για τα τεκταινόμενα στην χώρα μας) δεν έχουμε καταφέρει παρά ελάχιστα; Αν αφήσουμε στην άκρη ιδεολογικές διαφωνίες, οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές θεωρίες και άλλα τινά, αυτό που εύκολα διαφαίνεται να έχει χαθεί είναι η αξία του ΕΜΕΙΣ απέναντι στα συμφέροντα και την ευδαιμονία, όσο αυτή είναι εφικτή, στο ΕΓΩ. Οι έννοιες του «εμείς» και του «εγώ» μέσα στην κοινωνία είναι σαφώς πιο διευρυμένες. Έτσι «εγώ» είναι οι απολυμένοι της ΕΡΤ, οι οποίοι δεν ήταν μαζί με τους απολυμένους του ALTER λίγο καιρό πριν το καλοκαίρι του 2013, «εγώ» είναι οι σχολικοί φύλακες που δεν πέρασαν ποτέ κρύες νύχτες έξω από την Χαλυβουργική όταν ολόκληρες οικογένειες πετιούνταν στον δρόμο (με εξαίρεση μια-δυο "συμβολικές κινήσεις") και αυτοί με την σειρά τους δεν είναι τώρα έξω από το υπουργείο οικονομικών στον αξιοθαύμαστο πραγματικά αγώνα των απολυμένων καθαριστριών. Είναι αυτό το «εγώ» που έβαλε στην άκρη ο Γκεβάρα όταν έφυγε από την Κούβα αφήνοντας τα αξιώματα του για την επανάσταση, αυτό το «εγώ» που αψήφησε ο Βελουχιώτης όταν έλεγε πριν τις μάχες στους συντρόφους του "ραντεβού στα γουναράδικα", αυτό το «εγώ» που τελικά μας απομονώνει όλους, ελαχιστοποιεί τη δύναμή μας και ευτελίζει τους στόχους μας. Ακόμα και μέσα στα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς αυτή η υπερέκφραση του «εγώ», που εδώ μεταφράζεται ως προσωπικό συμφέρον και σκληρός ανταγωνισμός για την κατάληψη των διάφορων θέσεων και ... «θεσακίων», καθώς και η δειλία και η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζεται ο ριζοσπαστισμός ακόμα και από όσους τον χρησιμοποιούν ως σήμα κατατεθέν τους, έχει οδηγήσει αναπόφευκτα στην απώλεια του βηματισμού της Αριστεράς. Είναι ακριβώς αυτή η απώλεια που στρέφει πολλούς νέους στην αποχή κατά τις εκλογικές διαδικασίες και όχι σε αυτή την στροφή προς τα Αριστερά. Είναι ακριβώς αυτό το μεγαλύτερο στοίχημα όλων των κομμάτων της Αριστεράς ώστε να στήσουν την πορεία τους πάνω σε γερά θεμέλια με ξεκάθαρες στοχεύσεις και με ένα αξιακό σύστημα τέτοιο που θα αποκλείει παντελώς τους πάσης φύσεως λυμεώνες και εν δυνάμει παρεισφρέοντες από όποια κερκόπορτα βρουν της πολιτικής. Για να υπάρξει λοιπόν πραγματικά και ουσιαστικά η Ανατροπή, πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές σε δομές και νόρμες - έστω και αν αυτές έχουν χρόνια παγιωθεί - εκ των έσω. Το «εμείς» να πάρει την θέση του «εγώ» από την πιο μικρή έκφανση της καθημερινότητας μέχρι τον μεγαλύτερο αγώνα. ΕΜΕΙΣ χάνουμε τα σπίτια μας. Εμείς απολυόμαστε. Εμείς παλεύουμε. Εμείς νικάμε. Όχι εγώ, όχι εσύ…ΕΜΕΙΣ.

http://enfo.gr