Πέταξε στους ουρανούς καβάλα στο ποδηλατάκι της η μικρή Μαρία του 12ου Δημοτικού...

Τζαφεράι Ναϊμέ! Για τα αγαπημένα της πρόσωπα Μίμι..Για το διαβατήριό της σε παραδεισένια ταξίδια Μαρία..Βαπτίστηκε λίγες μέρες πριν  για να συστηθεί καθώς θα περνούσε από τους αιθέριους λειμώνες με το ποδήλατό της...

Γιατί σίγουρα έτσι ανέμελη θα ταξιδεύει καβάλα σε ένα σύννεφο όπως ανέμελα οδηγούσε το ποδήλατό της. Ίσως ακόμη πιο ανέμελη γιατί το σύννεφο ακόμα κι αν συγκρουστεί  δε θα της διακόψει τη χαρά του ταξιδιού, δε θα την πονέσει. Με αυτό το καθάριο καταγάλανο βλέμμα θα απολαμβάνει τις ομορφιές και θα γελάει με τα παιχνιδίσματα των ηλιαχτίδων στα ξανθά μαλλιά της.  

Κοιμόσουν γαλήνια και δε θέλαμε να σε ξυπνήσουμε χθες. Μόνο σου γνέψαμε και σε χαϊδέψαμε να μην ταράξουμε τον ύπνο σου -τι παράξενο!- αλλά δε σου είπαμε αντίο Μίμι! Γιατί μέσα από τα γέλια των άλλων παιδιών ακούμε και το δικό σου και κάθε πρωί σε περιμένουμε να έρθεις. Κι εσύ θα έρχεσαι αφού ζεις μέσα στις καρδιές μας με το γέλιο σου, τα πειράγματά σου, τα παιχνίδια σου. Κι αν έκλαιγε σήμερα ο ουρανός μαζί με τις καρδιές μας ήταν γιατί: 

Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,
στὴν ἀρχή.

Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.
Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.

..............................................

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω 
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου. 

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι

ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου. 

Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις. 

Κοιμήσου κοριτσάκι.
Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος. 

Γ. Ρίτσος 

Γ. Κ.