Παράθυρο ανοιχτό στο αναπάντεχο…

Η ρουτίνα υφαίνει αργά και σταθερά τον ιστό της στη ζωή μας κι έτσι νιώθουμε μέσα στον μικρόκοσμό μας, με τον τρόπο μας, ασφαλείς. Εκτιμάμε ότι η μέρα που ξεκινάει κάθε πρωί θα είναι προβλέψιμη , ίδια ίσως με τη χθεσινή ή όπως αλλιώς την έχουμε ήδη σχεδιάσει.

Έτσι απλά, κάποια στιγμή μας αγκαλιάζει η πλήξη. Αυτό είναι το τίμημα για τη ρουτίνα και τη βολή μας. Τότε, ο δημιουργικός και ανήσυχος εαυτός μας δυσανασχετεί, όπως ένα παιδί που λαχταράει να τρέξει στην παραλία ενώ εμείς το κρατάμε κλεισμένο στα διαμέρισμα για να παίξει με τα ίδια παιχνίδια.

Αρκεί να αφήνουμε πού και πού το παιδί που κρύβουμε μέσα μας να τρέχει στην παραλία για να αποφορτιζόμαστε από τις συνέπειες της ρουτίνας? Αρκεί ένας μήνας διακοπών ή μια περιστασιακή αίσθηση περιπέτειας για να καταλαγιάσει το κομμάτι μας που διψάει για αλλαγή, θέλει το καινούργιο και διαφορετικό και αντιστέκεται στη βολική και στρωμένη καθημερινότητα?

Μάλλον όχι. Καλά είναι τα παραπάνω αλλά δεν αρκούν από ένα σημείο και μετά. Πιστεύω πως χρειάζεται να αφήνουμε, διαρκώς και συνειδητά, ένα παράθυρο ανοιχτό στο αναπάντεχο. Να καλλιεργούμε με επίγνωση και πίστη καθημερινά την αίσθηση πως τα πάντα μπορούν να συμβούν. Να αφήνουμε μια ρωγμή στη δομημένη ιεραρχία της ζωής μας για να έλθει το απρόσμενα καλύτερο. Ετσι απλά. Το πιο τρελλό μας όνειρο μπορεί να συμβεί, η πιο βαθιά μας επιθυμία να πάρει σάρκα και οστά.

Πώς? Η διεθνώς καταξιωμένη συγγραφέας, δασκάλα και διαισθητική Caroline Myss υποστηρίζει ότι είναι ζωτικής σημασίας να επιτρέπουμε στη φαντασία μας να λειτουργήσει όπως ενός νηπίου, χωρίς αποκλεισμούς και όρους. Σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων να εξερευνούμε με τη δύναμη της φαντασίας και την πιο απίθανη από λογική σκοπιά λύση σε ένα πρόβλημα που μας απασχολεί. Να ενεργοποιούμε τη δημιουργική ευφυία τιμώντας μια πιθανότητα που θα είχε στατιστικά απειροελάχιστη δυνατότητα υλοποίησης.

Η Myss προτείνει να κρατάμε ανοιχτό το παράθυρο στο αναπάντεχο με την εξής καθημερινή άσκηση:

- Φτιάχνουμε καθημερινά για τη ζωή μας μια λίστα από έξι «αδύνατον να συμβούν» πράγματα ή καταστάσεις.

- Στη συνέχεια τα φανταζόμαστε να συμβαίνουν. Για παράδειγμα, βλέπουμε τον εαυτό μας να φοράει κάτι που θα ήταν εντελώς έξω από τα δεδομένα του. Ή να πιάνει την κουβέντα με ένα συνάδελφο που μέχρι τώρα ούτε που πλησίαζε. Ή να οδηγεί βέσπα για να πάει στη δουλειά. Ή να βγάζει εισιτήρια για Νέα Υόρκη. Με την τεχνική αυτή εξασκούμε τη φαντασία και επιτρέπουμε σταδιακά στο διαφορετικό και αναπάντεχο να μας απασχολήσει και να κατοικήσει στη ζωή μας.

- Όταν ο λογικός μας νους αρχίσει να σαμποτάρει τις φανταστικές μας διαδρομές (με άσχετες σκέψεις, ειρωνικά σχόλια ή σενάρια φόβου) δεν δίνουμε σημασία, απλώς αναγνωρίζουμε ήρεμα την ύπαρξη και αυτών των σκέψεων.

- Αφού εξοικειωθούμε μετά από κάποιο διάστημα με τη δημιουργική μας φαντασία, περνάμε – σε πρώτο επίπεδο συμβολικά – στη δράση. Για παράδειγμα αν συχνά φανταζόμαστε ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, μπαίνουμε σ  ένα ταξιδιωτικό γραφείο και ρωτάμε για τις τιμές των εισιτηρίων. Ή ζητάμε από μια φίλη μας που έχει πάει να μας μιλήσει για την εμπειρία της. Με τη δράση αυτή καλούμε πιο ενεργά ό,τι επιθυμούμε, σαν να στέλνουμε μια πρόσκληση σ αυτό που θέλουμε να συμβεί.

Ίσως όλα τα παραπάνω να ξενίζουν και να προκαλούν τη ιεραρχικά δομημένη λογική μας σκέψη. Όμως τι έχουμε να χάσουμε? Γιατί να μην κατευθύνουμε ένα μέρος της νοητικής μας ενέργειας σε κάτι που επιθυμούμε να συμβεί, ακόμα κι αν φαίνεται ανέφικτο ή ουτοπικό αυτή τη στιγμή? Είναι προτιμότερο να ασχολούμαστε με τα διάφορα σενάρια χρεωκοπίας και καταστροφής? Ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο! Ας δώσουμε μια ευκαιρία στο αναπάντεχο να μας εκπλήξει ευχάριστα!