Οι αγαπημένες συνήθειες των παιδικών μας καλοκαιριών

Ήταν η καλύτερη εποχή του χρόνου, εκείνη που περιμέναμε ανυπόμονα από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι το τέλος Μαΐου –γιατί, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, οι ελάχιστες ημέρες του Ιουνίου που μένουν ανοιχτά τα δημοτικά σχολεία δεν είναι «κανονικές» ημέρες, ούτε «κανονικά» σχολείο.

Όσο και αν γκρινιάζαμε για τον μεσημεριανό ύπνο στον οποίο μας υποχρέωναν, ή για το δέκατο παγωτό της ημέρας που δεν μας άφηναν να φάμε, το καλοκαίρι ήταν η εποχή με τις βουτιές, με το καρπούζι και τα κουκούτσια του (που ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικά), με το παιχνίδι που διαρκούσε όλη μέρα, και με μερικές ακόμα αγαπημένες παιδικές συνήθειες, όπως οι παρακάτω. Παίζαμε μπουγέλο την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς: Και διαμαρτυρόμασταν φωνάζοντας και στριγγλίζοντας για κάθε μπουκάλι ή σακούλα με νερό που άδειαζε στο κεφάλι ή στην πλάτη μας –αλλά κατά βάθος το χαιρόμασταν. 

Όσο πιο βρεγμένα ήταν τα ρούχα μας όταν επιστρέφαμε στο σπίτι, τόσο πιο χαρούμενοι ήμασταν. Χτίζαμε κάστρα στην άμμο: Και ενθουσιαζόμασταν «βρίσκοντας νερό» εκεί που σκάβαμε στην άμμο. Για την ακρίβεια, ενθουσιαζόμασταν πολύ περισσότερο με αυτό, παρά με το ίδιο το κάστρο, που χρειαζόταν πάντα την βοήθεια ενός ενήλικα για να γίνει εντυπωσιακό –ενώ η ανακάλυψη του νερού ήταν όλη δική μας. Ξυπνούσαμε τα πρωινά για να δούμε παιδικά: Μπορεί όλη την χρονιά να αρνούμασταν πεισματικά να σηκωθούμε από το κρεβάτι για να πάμε στο σχολείο, οδηγώντας καθημερινά τους γονείς μας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αλλά τα Στρουμφάκια, τους Flintstones, την Κάντυ Κάντυ ή την Sailor Moon δεν υπήρχε περίπτωση να τα χάσουμε, κι ας ξεκινούσαν στις 8.00 το πρωί. Μετρούσαμε τα παγωτά και τα μπάνια: Υπήρχε μια εποχή που τα παγωτά δεν μετριούνταν σε θερμίδες, αλλά σε χωνάκια. Και όσο περισσότερα είχες φάει στο τέλος του καλοκαιριού, τόσο πιο εντυπωσιακή προσωπικότητα ήσουν. 

Το ίδιο, φυσικά, ίσχυε και για τα μπάνια –στα οποία μπορούσες εύκολα να «κλέψεις», μετρώντας για διπλό το απογευματινό μπάνιο, ή θεωρώντας ότι αν στεγνώσεις και ξαναβουτήξεις, μετράει για άλλο μπάνιο. Προσποιούμασταν ότι κοιμόμαστε τα μεσημέρια: Περιμέναμε να κοιμηθούν οι πάντες στο σπίτι, και μετά σηκωνόμασταν από το κρεβάτι όσο πιο ήσυχα γινόταν (γιατί, ως γνωστόν, τα παιδιά που δεν κοιμούνται τα παίρνει ο Μεσημεράς) για να βγούμε έξω να παίξουμε, να κυνηγήσουμε τζιτζίκια, ή απλώς να κλέψουμε μερικά μπισκότα από την κουζίνα. Φορούσαμε τα «δαχτυλίδια» των αναψυκτικών: Κι αργότερα, μεγαλώνοντας λιγάκι (και όταν τα δαχτυλίδια των αναψυκτικών άλλαξαν κι έγιναν πιο τετράγωνα) απαγγείλαμε την αλφάβητο μέχρι το δαχτυλίδι να σπάσει –προφανώς, το γράμμα στο οποίο θα σταματούσε ήταν ένα σημάδι του σύμπαντος για κάποιο έτερο ήμισυ από το Γ2, που μας σκεφτόταν εκείνη την στιγμή, επειδή εμείς πίναμε πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. 

Πηγή: www.in2life.gr