Η κατάθλιψη της κοκαλιάρας

Σε είδα πάλι φέτος στην παραλία. Ήσουν λίγο πιο πεσμένη από πέρυσι. Οι δεξαμενές της αισιοδοξίας σου έχουν από καιρό κενωθεί. Τι να σου κάνω; Δεν σου είχαν εξηγήσει οι διαιτολόγοι σου ότι οι ορμόνες της ελπίδας και τα παχυντικά λιπίδια συγκατοικούν σε κοινά διαμερίσματα του κορμιού;

Οι γωνίες του σώματός σου, διάσημες κάποτε για τη δυνατότητά τους να επιβάλλουν το πρότυπο της ομορφιάς, εκπέμπουν τώρα κύματα μιας δυσάρεστης έκπληξης. Οι λεπτεπίλεπτες, καλογυμνασμένες γραμμές σου, οξύ επιθετικό όπλο σου μέχρι πρότινος, τώρα στέλνουν υπόγεια μηνύματα μιας ανέλπιδης άμυνας. Σα να λείπει κάποιο ένζυμο από την άλλοτε νικηφόρα αύρα σου.

Ξαπλωμένη στην πετσέτα σου, προσπαθείς να τραβήξεις τα ανδρικά βλέμματα. Μάταιος κόπος. Ακόμα κι έρχονται ως εσένα, οι αρσενικές ματιές δεν στυλώνονται πάνω σου. Φεύγουν, χάνονται, πάνε γι' αλλού. Τι, άραγε, σου συμβαίνει; Πού είναι τα ανδρικά σάλια που έτρεχαν ποτάμι επί τη εμφανίσει σου; Απολείπειν ο Θεός την περιλάλητη ομορφιά σου;

Επειδή στο βάθος του εγκεφάλου σου τρεμοπαίζει η φλογίτσα της υστερίας έναντι ενός επερχομένου, που είναι αδύνατο να κατανοήσεις, θα σου το εξηγήσω εγώ: Δεν ασχήμισες εσύ, το μυαλό του ανδρός άλλαξε απότομα. Κουρασμένος απ’ αυτό που τον καταπλακώνει, κατευθύνεται πλέον -ενδομύχως- σε λιμάνια που αποπνέουν τη βεβαιότητα της αυτάρκειας, της επάρκειας και της αυτοδυναμίας.

Το υψωμένο φρύδι τελείωσε. Η στυφή έπαρση μιας τεχνητά κατασκευασμένης ομορφιάς, που από μακριά φωνάζει ότι συνεχίζει να απαιτεί, τα ‘φαγε τα ψωμιά της. Ήρθε ο καιρός του πληθωρικού γέλιου, που μόνο μέσα από ένα εξίσου πληθωρικό κορμί μπορεί να πηγάσει. Τι να σου κάνω; Δε σου είπαν οι διαιτολόγοι σου ότι οι ορμόνες της ελπίδας και τα παχυντικά λιπίδια συγκατοικούν στα ίδια διαμερίσματα, κάτω από το δέρμα σου; Την πάτησες.

http://www.protagon.gr