*του
Λευτέρη Παπαστεργίου
Ένα μαγκάλι
και μια χούφτα κάρβουνα.
Το μπλε
λαμπάκι του twitter αναβόσβηνε δίνοντας την ειδοποίηση του μηνύματος. Τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης είχαν πάρει φωτιά.
Το μήνυμα
«εξοντωτικό»:
«Σου θυμίζω
τη μαϊμού είδηση σου ότι κάποιος είχε πεθάνει από κρύο στη Λάρισα. Η ζωή φίλε
σε ξεπέρασε. Δυο νεκροί από «ζέστη».
Βουτιά στο
κενό.
Όταν είχα
γράψει πως βρέθηκε άστεγος κοκαλωμένος από το κρύο σε παγκάκι στη Λάρισα, με
στόχο να ενεργοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς για να μην διαβάσουμε ποτέ μια
τέτοια είδηση, δεν μπορούσε το μυαλό μου να συλλάβει αυτό που έγινε προχθές.
Δεν το είχε
στο μυαλό του ούτε ο Μπεχλιβάνος όταν μόλις λίγες μέρες πριν έγραφε άρθρο με
τίτλο «Δεν τους
ενδιαφέρει αν θα ζήσουμε».
Βλέπεις η
ζωή είναι αδύνατον να προβλεφτεί στις λεπτομέρειες της.
Ένα μαγκάλι
και μια χούφτα κάρβουνα.
Είναι
αδόκιμο και πολλές φορές άσχημο να γράφεις υπό συναισθηματική πίεση και οργή.
Όταν παρεμβαίνεις, λένε, χρειάζεται η ψυχρή ματιά και η όσο το δυνατόν καλύτερη
γνώση του αντικειμένου που θέλεις να σχολιάσεις.
Πόση γνώση
όμως χρειάζεται για να μιλήσεις για τον θάνατο δυο νέων παιδιών που επειδή δεν
είχαν να ζεσταθούν άναψαν το φονικό μαγκάλι;
Πόση
ξετσιπωσιά χρειάζεται για να προβαίνεις σε αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για
τις ιδιότητες του άνθρακα χωρίς όμως παράλληλα να καταγράφεις και το αυτονόητο;
Χωρίς να
ανοίγεις τα μάτια της καρδιάς σου, βλέποντας τι συμβαίνει γύρω σου;
Ένα μαγκάλι
και μια χούφτα κάρβουνα.
Πριν καιρό
ήταν η οικογένεια της Βορείου Ελλάδας που κάηκε ζωντανή.
Ήταν και
κάποιες γιαγιάδες που δεν ξύπνησαν ποτέ γιατί σόμπες και τζάκια έγιναν
δολοφόνοι.
Ήταν και τα
μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία του πλανήτη που έκαναν πρωτόλεια ρεπορτάζ και
κραύγασαν πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν έχουν να ζεσταθούν.
Ήταν και οι
συζητήσεις και οι κουβέντες που γινόταν όλο το χειμώνα χαμηλόφωνα με τα
βλέμματα πάντα κατεβασμένα.
«Ξέρεις η
κυρά Λένη δίπλα δεν έχει θέρμανση…»
«Ξέρεις τα
παιδιά στο σχολείο παγώνουν γιατί το καλοριφέρ δεν ανάβει…»
«Ξέρεις αν
σου περισσεύουν τίποτα ρούχα, παλιά, ας τα δώσουμε στην οικογένεια του κυρ
Σταύρου γιατί…»
Ένα μαγκάλι
και μια χούφτα κάρβουνα.
Κραυγές.
Κραυγές
άναρθρες, πλαστές, υποτακτικές, κατευθυνόμενες.
Βγαίνουν και
μιλάνε, γράφουν χωρίς ντροπή, για το νεαρό της ηλικίας.
«Θα είχαν
πιει αλκοόλ».
«Μπορεί να
είχαν πιει και κανένα τσιγάρο».
«Μα δεν
γνώριζαν για τον άνθρακα;».
Ήταν νέοι…
Ναι. Αυτό.
Ήταν νέοι.
Ήταν ίσως
ανάμεσα στα παιδιά που κατέκλυσαν τους δρόμους της Λάρισας απαιτώντας να μην
φύγει η σχολή τους από την πόλη και διαλυθεί το ΤΕΙ.
Ήταν ίσως
ανάμεσα στα παιδιά που με έπιασαν στη μεγάλη σύσκεψη της Περιφέρειας για να μου
πουν «εμείς γνωρίζουμε πως μας έχουν καταστρέψει το μέλλον αλλά δεν θα τους
αφήσουμε να μας καταστρέψουν και το παρών».
Ένα μαγκάλι
και μια χούφτα κάρβουνα.
Ένα μαγκάλι
που δεν μπορεί να ζεστάνει μια χώρα παγωμένη, βιασμένη και σκυλεμένη. Μια
χούφτα κάρβουνα σαν τα όνειρα αυτών των παιδιών.
Το πρόβλημα
των λέξεων ήταν πάντοτε πως δεν μπορούν να υπερβούν το μέτρο και να αποτυπώσουν
μια τραγωδία. Αυτό ήταν και θα είναι πάντα ιδιότητα της ψυχής.
Ας
αναπαυτούν οι ψυχές των δυο παλληκαριών και τα όνειρά τους ας γίνουν εφιάλτες
που θα στοιχειώνουν τον ύπνο όλων εκείνων που αποφάσισαν να μας σώσουν.
Υ.Γ: Η επόμενη είδηση, κάποια στιγμή θα
αφορά αυτό που λένε πολλοί κρυφογελώντας στις παρέες τους. Για τον μεγάλο
αριθμό νεαρών φοιτητριών της πόλης μας, που πουλάνε το κορμί τους για να
πληρώσουν το ενοίκιό τους…
http://www.larissanet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου