Είσαι τοξικός;

Φορώ ωτασπίδες, δεν θέλω να ακούω, να μη σου πω ότι δεν θέλω και να βλέπω. Τον τοξικό. Αυτόν που βγαίνει σφήνα μπροστά σου μίζερα, κακοδιάθετα, γκρινιάρικα και ξενέρωτα. Μου χαλά τη διάθεση, μου μαγκώνει την ψυχή, με πνίγει έτσι και πάει να ανοίξει το στόμα του, γιατί ξέρω τι θα πει. Κάτι απαισιόδοξο. Με βλέμμα άδειο και πρόσωπο αγέλαστο. Όλα τα βλέπει μιζοάδεια, πέφτουν τα βουνά να τον πλακώσουν κι αν του αντιπαραθέσεις την υγεία, σε αποστομώνει: «Καλή είναι, αλλά αν δεν έχεις κι αυτό...».

Θεωρούμε πολλά ως αυτονόητα. Την υγεία, τα πόδια, τα χέρια, το μυαλό. Είναι αυτονόητο να έχεις παιδιά που χαίρουν άκρας υγείας, δεν πάσχουν από σύνδρομα, δεν αντιμετωπίζουν αναπηρίες. Είναι αυτονόητο να έχεις δουλειά, φίλους, οικογένεια, καθαρό νερό και φαγητό. Είναι αυτονόητο να ξυπνάς και να κοιμάσαι σε στρώμα και εντός σπιτιού. Είναι αυτονόητο να αφήνεται στο χαζοκούτι για να του ισοπεδώσει την ψυχολογία, είναι αυτονόητο να κατρακυλά και να θέλει να σε πάρει μαζί του. Να συμμεριστείς τον αρνητισμό του. Ο τοξικός είναι υπεύθυνος μόνο για να κατηγορεί. Δεν παλεύει, δεν προσπαθεί, δεν είναι μαχητής, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αφήνεται στη βαριά του ψυχολογία. Έχει ιδιοσυγκρασία από εκνευριστική έως αδιάφορη. Και σου κουνά και το δάχτυλο για να σου υποδείξει πως είσαι ουτοπιστής. Η λέξη που απέχει από το λεξιλόγιό του -αν και τη θαυμάζει από μακριά- είναι η "ελπίδα".

Ζούμε μια ματαιότητα. Αν δεν επενδύσεις στις σχέσεις και στα ταξίδια, όλα μοιάζουν να είναι κενά και μισά. Σκέψου μόνο τι θα πάρεις μαζί σου... Φαντάσου την τελευταία σου μέρα στη Γη και σκέψου τι απωθημένο σου έμεινε. Και για ποιο απ’ όσα πάλεψες, άξιζε τον χρόνο και τον κόπο σου. Όσο, όμως, κι αν έχεις σπαταληθεί, μην ξεχνάς, σε παρακαλώ, ότι δίπλα σου παλεύουν άνθρωποι με ένα πόδι, ένα χέρι, κανένα μάτι, με απολεσθείσα -δια βίου- υγεία, χωρίς μάνα, πατέρα, φίλους και χρήματα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να ζουν δίπλα σου και να το παλεύουν ακούραστα. Έχουν στόφα μεγαλειώδη, ψυχή ακούραστη και χαμόγελο. Ο ήρωάς μου ανήκει στην καθημερινότητα και στη σιωπή του παράγει έργο. Ξέρεις γιατί τους θαυμάζω; Γιατί παραμένουν ανώνυμοι και ήρωες. Χωρίς φώτα, κάμερες, βήματα ομιλίας. Αυτοί δεν τολμούν να πουν «δεν μπορώ». Μπορούν-δεν μπορούν το παλεύουν, προσπαθούν και ελπίζουν.

Μπορείς να τους ακολουθήσεις; Είσαι ανοιχτός για να παραδειγματιστείς; Έχει καλώς. Αν όχι, δες αν σου αρέσει να ζεις εκεί που εναποτίθενται τα τοξικά υλικά. Στις χωματερές. Αν σου κάνει το περιβάλλον, μείνε εκεί. Αν όχι, κοίτα προτού γυρίσεις πίσω στον κόσμο, να αλλάξεις. Γιατί δεν μπορώ άλλη τοξικότητα γύρω μου. Μπουχτίσαμε από την αρρώστια. Και τη λαθεμένη ερμηνεία των λέξεων. Είπαμε τον τοξικό "ήρωα". Όχι, φίλε μου. Δεν είσαι ήρωας γιατί γκρινιάζεις. Θα γίνεις, αν μάθεις να το παλεύεις. Δεν θέλω άλλους υπερήρωες που θυμώνουν, αυτοκτονούν, σκάνε μπουκάλια με βενζίνες, καταλαμβάνουν χώρους, κλείνουν δρόμους, απειλούν για πόλεμο - πόλεμο έχουμε, αλλά ψάχνουμε ακόμα τον εχθρό στους άλλους, χωρίς να βλέπουμε πως είναι μέσα μας. «Ήρωες» που διεκδικούν μόνο, απαιτούν μόνο και περιμένουν από τους άλλους, μόνο. Τους βαρέθηκα. Δεν θέλω άλλους τοξικούς. Αρκετά το σκουπίδι θρονιάστηκε στη ζωή μου. Αρκετά ο τοξικός μου μόλυνε την προσωπική μου θάλασσα. Ας πάει στις ασφαλείς χωματερές (υπάρχουν;). Για να ζήσω, φίλε μου. Το χρωστώ σε μένα και σε ό,τι αγαπώ.

http://www.protagon.gr