Για τον πατέρα μου.....

Λένε πως ένα παιδί έχει ανάγκη τους γονείς του, ειδικά όταν είναι σε μικρή ηλικία. 

Όμως πότε παύει ο οποιοσδήποτε απο μας να είναι το παιδί των γονιών του.... 

Και πότε είναι αυτή η στιγμή, που λες πως δεν έχεις ανάγκη τη μητέρα και τον πατέρα σου.... 

Ακόμα κι αν η απόλυτη προσήλωσή τους πάνω σου λόγω της μοναδικότητας της αγάπης τους για σένα, τους κάνει στα μάτια σου δεδομένους κάποιες εποχές, είναι αυτοί που για μια ζωή και άλλη τόση, θα αποτελούν το Α και το Ω στη διαδρομή σου. 

Είναι αυτοί που ευθύνονται για την πρώτη σου ανάσα, είναι αυτοί που ευθύνονται για τα πρώτα σου βήματα, είναι αυτοί που αποκαλείς "μάνα" - "πατέρα", κι αυτοί, οι μόνοι που θα ανταποκριθούν σ' αυτές τις λέξεις για μια ζωή. Είναι αυτοί που στο πάντα σου, σου αφήνουν τα κομμάτια τους μέσα σου.

Εγώ σε μικρή ηλικία δεν είμαι. Πατώ σε λίγα 24ωρα τα 34 μου χρόνια. Κι όμως νοιώθω ακόμα την ίδια ανάγκη .... ίσως και μεγαλύτερη, να τους κοιτώ, να τους ακουμπώ, να τους αισθάνομαι απλά σαν παρουσίες.... Να τους εκφράζω πόσο τους αγαπώ και να εισπράττω την αγάπη τους, που όμοιά της δεν υπάρχει. Τόσο δυνατή, τόσο αναζωογονητική.

Και καθώς αναρωτιέμαι τί περισσότερο αισθάνομαι γι' αυτούς, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι περηφάνια.

Αν κάτι έχω στην ζωή μου να πορεύομαι και να αποτελεί τιμή μου, είναι που έχω για γονείς, τους δυό αυτούς ανθρώπους, το ήθος των οποίων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για μένα....

Ήταν σήμερα, μια ιδιαίτερα συγκινητική βραδιά για μένα, συνοδεύοντας τον πατέρα μου στην εκδήλωση του Επιμελητηρίου, για τη βράβευσή του. Κι όχι για την πλακέτα που θα κοσμεί το πατρικό μου σπίτι, αλλά γιατί ξέρω και αναγνωρίζω τον αγώνα του όλα τα χρόνια στη ζωή του, για την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του.

Ήταν συγκινητική βραδιά για μένα, γιατί για άλλη μια φορά, έγινα κοινωνός της εκτίμησης και του σεβασμού που χαίρει ο πατέρας μου απο τους συναδέλφους, φίλους, συνοδοιπόρους του στην επαγγελματική, συνδικαλιστική, κοινωνική του δράση.

Και το λιγότερο που μπορώ να κάνω, είναι δημόσια να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις καρδιάς, μαζί με ένα ευχαριστώ που μπορώ τόσο... μα τόσο πολύ να τον αγαπώ, και είναι ο πατέρας μου.....

ΥΓ. Φυσικά και δε θα μπορούσε να λείπει απο δίπλα του και η μικρή μας αδυναμία, η εγγονή του, η Μαριλή. Πάντα στο πλευρό του παππού της!!!

Ναντίν