Ζωή Λιβανίου, για το Έπος του '40.

Ποια είσαι … Πατρίδα μου?

Από τα χρόνια τα αλλοτινά γυναίκα υπερήφανη περνάς στους δρόμους με τα ελαιόδεντρα και τα πλατάνια
Στα φτωχικά φουστάνια σου ντυμένη απαράμιλλη ομορφιά
σε προσκυνούσαν θεοί,
έχθρα οι μέλλοντες κατακτητές σκορπούσαν
Φωνές από τα βάθη των αιώνων εξιστορούσαν μαρτυρίες
θυσίαζαν της ακριβή τους ζωή …
…οι γέννες σου
Μέσα από τα κουρέλια σου ντυμένο σώμα της περηφάνιας της φιλοξενίας, της θυσίας αναδύονταν
Οχτροί και φίλοι από τα πέρατα της οικουμένης ζηλευτές
χωρίς όρκοι μνηστήρες σου
Μια μόνη βυζαξιά για το κάθε παιδί σου, χόρταινε θυσίες και ήλιο, κάματο και αλμύρα …φως
Εσύ Πατρίδα των εκτελεσμένων, των σημαιοφόρων της αγάπης ,της ελπίδας, του αγώνα, του ιδρώτα
Εσύ έχτιζες Παρθενώνες, άγγιξες με τα χέρια σου την τελειότητα, χώρεσες σε δύο σπιθαμές γης τον κόσμο
Εσύ πέρασες μέσα απ τις φωτιές, καίγονταν για χάρη σου το ατσάλι, όρθωνες το ανάστημα στα θεριά
Πατρίδα της προσφοράς, των απλών ανθρώπων της αυλής με τις τραγιάσκες και τα λευκά μαντίλια στο κεφάλι
Το όνομά σου έτρεξε πρώτο στους μαραθώνιους της γης , αγκάλιασες με τις ιδέες σου έναν πλανήτη
Μητέρα της δημοκρατίας και της ποίησης, του αρχαίου λόγου του θεάτρου, των θεών
τον ανέγγιχτων απ τα χρόνια μαρμάρων σου
Εσύ το δάκρυ και το γέλιο, η προσμονή και η απόσταση, εσύ το μαντίλι του
Αποχωρισμού, η αγκαλιά του γυρισμού
Εσύ φωτιά και νερό , εποχές που αλλάζουν όπως τα λευκά πουκάμισα των παλικαριών σου το απόβραδο
Μοσχοβολάς ασβέστη και αγιόκλημα, λιβάνι και σαπούνι, ποτισμένο με αίμα το χώμα σου
Που πας?
Σε ποιους κόσμους κουβαλάς την περηφάνια σου?
 Ποια είσαι Πατρίδα μου?
Οι βάρβαροι έχουν το δικό σου αίμα
από τα δικά σου ακριβά σπλάχνα φυτρώσανε
από τα δικά σου βυζιά ταϊστήκαν
από τον ήλιο σου πήρανε φως και αλμύρα από το δικό σου θαλασσινό αγέρι δροσιά
Μάνα μικρή κι ανήμπορη σε θωρώ να χάνεσαι
σε εκτελούν οι γιοι που ανάστησες για να αρπάξουν και να καρπωθούν το σώμα σου
να βιάσουν τη μνήμη
Να τα πουλήσουν στους δρόμους που έστειλες τους μαραθωνοδρόμους σου με μόνη πληρωμή την περηφάνια
Εσύ ανήμπορη, χαμένη μες της ιστορίες σου τους δαιδαλώδης δρόμους
περιμένεις με κλειστά τα μάτια την εκτέλεση
Αυτοί που κατασπάραξαν τα παιδιά σου
αυτοί που βάψανε με αίμα τα χώματα σου
 αυτοί που τα άλλα μισά σου με κρυμμένο το πρόσωπο έδωσαν μάρτυρες στα λιοντάρια
Αυτοί με βήμα πτηνού μόλυναν τη σημαία σου
το λαό σου στα δύο χώρισαν
 σε πρόδωσαν και σε σταύρωσαν
Της περασμένης ιστορίας και της μνήμης εχθροί
σε καταδιώκουν
Ανήμπορη μικρή πατρίδα μάνα εσύ
ξύπνα
Ξύπνα και τα παιδιά σου και δώσε πάλι μια βυζαξιά ζωής
Δείξε τους το δρόμο της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας, της φιλοξενίας, της αγάπης, της δικαιοσύνης
Μια στιγμή ακόμα να αφεθούνε στον ύπνο
εσύ μόνη κι ανήμπορη θα μείνεις, δίχως παιδιά ,δίχως περηφάνια, δίχως μέλλον
Άκου …άκου τα βήματα τα ρυθμικά ,τις άγριες από το παρελθόν φωνές
άκου
Στους δρόμους της Δημοκρατίας σου σκιές…
στην πόρτα σου σίδερα σκλαβιάς
Τα παιδιά σου ακόμα κοιμούνται…
ησυχία
Σε αιώνιο ύπνο μας καλούν μαθητές μας…
Πατρίδα …που είσαι?
Ποια είσαι?
Είμαι εγώ το δικό σου παιδί και προσμένω μια βυζαξιά
μια σπίθα
Πάω για νέους Παρθενώνες, για 21,για 40, για 74, τώρα που έχει έρθει η ώρα…
ξανά
Μητέρα …που είσαι…
ξύπνα και τα άλλα παιδιά
Μια βυζαξιά μόνο…
και βγαίνω

ΖΩΗ ΛΙΒΑΝΙΟΥ-ΓΚΙΚΑ