Του Γρηγόρη Γιοβανόπουλου
Η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" με θέμα τη ζωή ενός μεγάλου Έλληνα του Ιωάννη Βαρβάκη με ένα διεθνές cast με τους Σεμπάστιαν Κοχ, Κατρίν Ντενέβ, Τζον Κλιζ, Λάκη Λαζόπουλο, Άκη Σακελλαρίου, Κώστα Σόμερ, Χριστόφορο Παπακαλιάτη κλέβει τις (διεθνείς) εντυπώσεις με διάφορους διάσημους ανθρώπους να συνιστούν σε όλους να το παρακολουθήσουν. Να παρακολουθήσουν δηλαδή τη ζωή ενός Έλληνα που έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη Ρωσία. Ενός ανθρώπου που ευεργέτησε τη Ρωσία αλλά και τη μικρή του πατρίδα να ελευθερωθεί από τον Τούρκο δυνάστη τον οποίο οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι «εγλυφαν» ασύστολα.
Παράλληλα έχουμε το «τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» ένα εκπληκτικό τραγούδι στα ισπανικά όπου όλες οι λέξεις είναι Ελληνικές.
Ο Αργεντίνος συνθέτης του τραγουδιού Ντανιέλ Αρμάντο, δήλωσε σε συνέντευξη του στην ραδιοφωνική εκπομπή ‘Ελληνοφρένεια’, ότι το εμπνεύστηκε όταν είχε πάει στην Κούβα και εισερχόμενος σε ένα βιβλιοπωλείο είδε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι 17,000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα»
Πώς γίνεται άραγε αυτό, πώς επιτρέπουν οι καλοί μας εταίροι σ ’αυτό το τρισκατάρατο έθνος να έχει τέτοιες διακρίσεις; Όλοι αυτοί οι ξανθούληδες βορειοευρωπαίοι, που (διά των εκπροσώπων τους) κατηγορούν τους Έλληνες συλλήβδην, τους οικτίρουν, τους ειρωνεύονται, τους θεωρούν τεμπέληδες, λαμόγια, απατεώνες, υπεύθυνους για τον κίνδυνο οικονομικού «κραχ» μήπως κάνουν λάθος;
Τι είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες;
• Λαμόγια ή ιδιοφυείς;
• Τίποτε από τα δυο;
• Ή και τα δυο;
Το ερώτημα δεν είναι σημερινό, είχε απασχολήσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους κατά το παρελθόν.
Στο σημερινό άρθρο θα δούμε τι είπε ο Νίτσε για τους Έλληνες, τι χαρακτηρισμός δόθηκε από έναν αμερικανό δικαστή σε διεθνή διαγωνισμό για ίδιο θέμα, αλλά και τι κάναμε εμείς οι Έλληνες στην πιο κρίσιμη κατά τη γνώμη μου στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του έθνους μας.
Ο Νίτσε για τους Έλληνες
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
Ο Κεμάλ από τα μακρινά καταφύγιά του υποστήριζε την απομάκρυνση του Βενιζέλου. Κεμαλικές εφημερίδες στόλιζαν τις σελίδες τους με φωτογραφίες του Γούναρη, του Ράλλη, του Στράτου κ α . Ένα μικρό δείγμα της Κεμαλικής αρθρογραφίας από την εφημερίδα «Ίλερη» στις 22/ 9/1920 «… Παρά τα λεγόμενα υπό των Βενιζελικών δεν παραχωρήθηκε ακόμα εις τους αντιπολιτευόμενους ελευθερία ενεργείας κατά τας παρούσας εκλογάς. Μετ΄ αγωνίας αναμένεται να γνωσθή 1ον) Αν το Ελληνικόν Έθνος επιδοκιμάζει την γνωστή κατακτητική τακτική του Βενιζέλου, 2ον) αν η άποψις ότι δεν είναι δυνατή η περιφρούρηση εις το μέλλον των εις βάρος άλλων επεκταθέντων ορίων της Ελλάδος συνταυτίζεται προς τας σκέψεις του Ελληνικού λαού. Αι εκλογαί θα αποδείξουν ποίαν πολιτική ζητεί ο λαός της Ελλάδος απέναντί μας ….». Τα άρθρο τα λέει όλα. Η επίσημη εφημερίδα του Κεμάλ στην Άγκυρα στις 28/10/1920 γράφει: «Αι Ελληνικαί εκλογαί θα κρίνουν την τύχη του Μικρασιατικού πολέμου, πτώσις δε του Βενιζέλου σημαίνει και πτώσιν της Ελλάδος εις την Μικράν Ασίαν…» Αυτό λοιπόν που έβλεπε ο Κεμάλ, στην παλαιά Ελλάδα ούτε που το λάμβαναν υπ΄ όψη τους ή μήπως δεν τους ενδιέφερε η Ελλάδα παρά οι υπουργικοί θώκοι και τα συμφέροντα του θρόνου;
Στο στρατόπεδο των Φιλελευθέρων υπήρχε ευφορία καθώς πίστευαν ότι μετά τα όσα πέτυχαν κατά τα προηγούμενα χρόνια δεν θα υπήρχε λαός που δεν θα τους επιβράβευε. Κάποιοι όμως έβλεπαν όπως ο Κ Ζαβιτσιανός πως η κατάσταση δεν ήταν όπως φαντάζονταν οι περισσότεροι και προτείνει να γίνει ξεχωριστή εκλογική περιφέρεια η Αθήνα και ο Πειραιάς και άλλη η Αττικοβοιωτία.
Μετά τις απαραίτητες θριαμβολογίες άρχισαν οι μοιραίες αλλαγές
Οι νικητές των εκλογών πραγματοποιούν διάτρητο δημοψήφισμα την 22/11/1920 για την επάνοδο του Κωνσταντίνου και με τεράστια χαλκευμένη πλειοψηφία στις
6/12/1920 επέστρεψε ο Κωνσταντίνος και ο όχλος φώναζε « έτσι θέλαμε και τον εφέραμε».
Στην Αθήνα η κυβέρνηση πραγματοποιεί εκκαθαρίσεις στην δημόσια διοίκηση και πραγματοποιεί παρελάσεις και γιορτές!!!
Δυστυχώς όμως μετά το γλέντι έρχεται η ώρα του λογαριασμού ,τον οποίο μαζί με αυτούς που κάνουν τη ζημιά συνήθως πληρώνει και ο λαός που ελάχιστη συμμετοχή είχε στο γλέντι.
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Στις 21/11/1920 οι πρέσβεις των συμμάχων γνωστοποιούν την απόφαση τους για διακοπή κάθε οικονομικής υποστηρίξεως σε περίπτωση επανόδου του Κωνσταντίνου.
Στις 19/11/1920 ο Κεμάλ κλείνει το ανατολικό μέτωπο με την συνθήκη Αλεξανδρόπολ και διαμελίζει την Αρμενία με τους Μπολσεβίκους, έτσι αρχίζουν στενή συνεργασία
Ο Ουίστον Τσώρτσιλ (υπουργός πολέμου) ζητά .αναθεώρηση της συνθήκης των Σεβρών.
Και άρχιζε η αρχή του τέλους των οραμάτων , του ονείρου, της Μεγάλης ιδέας.
Η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" με θέμα τη ζωή ενός μεγάλου Έλληνα του Ιωάννη Βαρβάκη με ένα διεθνές cast με τους Σεμπάστιαν Κοχ, Κατρίν Ντενέβ, Τζον Κλιζ, Λάκη Λαζόπουλο, Άκη Σακελλαρίου, Κώστα Σόμερ, Χριστόφορο Παπακαλιάτη κλέβει τις (διεθνείς) εντυπώσεις με διάφορους διάσημους ανθρώπους να συνιστούν σε όλους να το παρακολουθήσουν. Να παρακολουθήσουν δηλαδή τη ζωή ενός Έλληνα που έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη Ρωσία. Ενός ανθρώπου που ευεργέτησε τη Ρωσία αλλά και τη μικρή του πατρίδα να ελευθερωθεί από τον Τούρκο δυνάστη τον οποίο οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι «εγλυφαν» ασύστολα.
Παράλληλα έχουμε το «τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» ένα εκπληκτικό τραγούδι στα ισπανικά όπου όλες οι λέξεις είναι Ελληνικές.
Ο Αργεντίνος συνθέτης του τραγουδιού Ντανιέλ Αρμάντο, δήλωσε σε συνέντευξη του στην ραδιοφωνική εκπομπή ‘Ελληνοφρένεια’, ότι το εμπνεύστηκε όταν είχε πάει στην Κούβα και εισερχόμενος σε ένα βιβλιοπωλείο είδε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι 17,000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα»
Πώς γίνεται άραγε αυτό, πώς επιτρέπουν οι καλοί μας εταίροι σ ’αυτό το τρισκατάρατο έθνος να έχει τέτοιες διακρίσεις; Όλοι αυτοί οι ξανθούληδες βορειοευρωπαίοι, που (διά των εκπροσώπων τους) κατηγορούν τους Έλληνες συλλήβδην, τους οικτίρουν, τους ειρωνεύονται, τους θεωρούν τεμπέληδες, λαμόγια, απατεώνες, υπεύθυνους για τον κίνδυνο οικονομικού «κραχ» μήπως κάνουν λάθος;
Τι είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες;
• Λαμόγια ή ιδιοφυείς;
• Τίποτε από τα δυο;
• Ή και τα δυο;
Το ερώτημα δεν είναι σημερινό, είχε απασχολήσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους κατά το παρελθόν.
Στο σημερινό άρθρο θα δούμε τι είπε ο Νίτσε για τους Έλληνες, τι χαρακτηρισμός δόθηκε από έναν αμερικανό δικαστή σε διεθνή διαγωνισμό για ίδιο θέμα, αλλά και τι κάναμε εμείς οι Έλληνες στην πιο κρίσιμη κατά τη γνώμη μου στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του έθνους μας.
Ο Νίτσε για τους Έλληνες
Κανείς δεν μπόρεσε να βρει το δηλητήριο που θα τους καταστρέψει έγραφε το 1872 ο γερμανός φιλόσοφος
Ο Φρειδερίκος Νίτσε στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο <<Η Γέννηση της Τραγωδίας>> (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του.
Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
Απολαυστικός ο Νίτσε, ε; Είναι άραγε όλη η αλήθεια αυτή;
Μήπως το δηλητήριο αυτό, το κώνειο (που παρασκευάζεται από ένα πολύ απλό και γνωστό φυτό την πασίγνωστη «μαγκούτα»), το κατασκευάσουμε μόνοι μας;
Το πορτραίτο του Νεοέλληνα σε διεθνή διαγωνισμό
Πριν περίπου 70 χρόνια, ο Αμερικανός δικαστής Ν. Κέλλυ, έδωσε το ακόλουθο πορτραίτο του νεοέλληνα, πορτραίτο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό της εποχής και δημοσιεύθηκε στην ”Εφημερίδα της Ουάσιγκτων”:
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.
Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.
Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον αποπέμψει.
Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.
Έκτισε το Βυζάντιον δια να το εκτουρκεύσει.
Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύσει.
Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει.
Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει.
Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην.
Οικτήρετέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.
Εντελώς διαφορετικά συναισθήματα είναι σίγουρο πως γεννά αυτός ο χαρακτηρισμός του κυρίου Κέλλυ ,αλλά του εξασφάλισε το πρώτο βραβείο. Θα έπρεπε ίσως να του αφιερωθούν εκτός από τα δολλάρια του βραβείου και οι στίχοι του Καρυωτάκη:
Ά κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάση,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο,
ίδια τον ένα με τον άλλο;
Πάντως είτε έτσι, είτε αλλιώς οι χαρακτηρισμοί του δημιουργούν ένα ρίγος , ένα σφίξιμο, ένα παρατεταμένο τράνταγμα σαν αυτό που προκαλεί μια σεισμική δόνηση μακράς διαρκείας.
Αλλά όταν κάποτε βρέθηκε ο ελληνικός λαός απέναντι στη σημαντικότερη , την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του δείτε πως αντέδρασε και αν στάθηκε αντάξιος των περιστάσεων.
Μήπως το δηλητήριο αυτό, το κώνειο (που παρασκευάζεται από ένα πολύ απλό και γνωστό φυτό την πασίγνωστη «μαγκούτα»), το κατασκευάσουμε μόνοι μας;
Το πορτραίτο του Νεοέλληνα σε διεθνή διαγωνισμό
Πριν περίπου 70 χρόνια, ο Αμερικανός δικαστής Ν. Κέλλυ, έδωσε το ακόλουθο πορτραίτο του νεοέλληνα, πορτραίτο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό της εποχής και δημοσιεύθηκε στην ”Εφημερίδα της Ουάσιγκτων”:
Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.
Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.
Εθαύμασε τον Θεμιστοκλέα δια να τον αποπέμψει.
Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει.
Έκτισε το Βυζάντιον δια να το εκτουρκεύσει.
Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύσει.
Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει.
Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει.
Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος.
Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Έλλην.
Οικτήρετέ τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.
Εντελώς διαφορετικά συναισθήματα είναι σίγουρο πως γεννά αυτός ο χαρακτηρισμός του κυρίου Κέλλυ ,αλλά του εξασφάλισε το πρώτο βραβείο. Θα έπρεπε ίσως να του αφιερωθούν εκτός από τα δολλάρια του βραβείου και οι στίχοι του Καρυωτάκη:
Ά κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάση,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο,
ίδια τον ένα με τον άλλο;
Πάντως είτε έτσι, είτε αλλιώς οι χαρακτηρισμοί του δημιουργούν ένα ρίγος , ένα σφίξιμο, ένα παρατεταμένο τράνταγμα σαν αυτό που προκαλεί μια σεισμική δόνηση μακράς διαρκείας.
Αλλά όταν κάποτε βρέθηκε ο ελληνικός λαός απέναντι στη σημαντικότερη , την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του δείτε πως αντέδρασε και αν στάθηκε αντάξιος των περιστάσεων.
Στις 17/8/1920 ο Ελ Βενιζέλος επιστρέφει στην Ελλάδα με το θρυλικό «Αβέρωφ», με νωπά ακόμα τα τραύματα της δολοφονικής απόπειρας. Αμέσως με την άφιξή του δέχεται την βίαιη απαίτηση των αντιπάλων του για εκλογές. Ο παλαιοκοματισμός θυμήθηκε την δημοκρατία ,καθώς στις 23/5/1915 ο Βενιζέλος είχε ζητήσει την παράταση της θητείας του λόγω « μήπω αποτερματισθείσης εν πολέμω καταστάσεως» η Βουλή αυτή είχε ονομαστεί κοροϊδευτικά «Βουλή των Λαζάρων» διότι την είχε νεκραναστήσει δήθεν ο Βενιζέλος.
Έτσι τώρα η αντί - βενιζελική θεώρησε ότι με την συνθήκη των Σεβρών περατώθηκε η πολεμική προσπάθεια του έθνου και ζητά επίμονα εκλογές. Μαζί τους συμπράτουν και οι «Σύμμαχοι» ρωτώντας υποκριτικά κάθε τόσο «εσείς ποιόν εκπροσωπείται κύριε Βενιζέλε;». !
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 η Βουλή διαλύεται κάτω από τη έντονη πίεση της αντιπολίτευσης που ονόμαζε τον Βενιζέλο «ΤΥΡΑΝΝΟ» αλλά και από διεθνή πίεση που ζητούσε ανανέωση της λαϊκής εντολής.
Έτσι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Ελλάδα από ένα κράτος μικρό και μίζερο σε μια περιφερειακή δύναμη υπολογίσιμη και δυνατή σε δέκα μόλις χρόνια, στέκεται απέναντι από τον Ελληνικό λαό και ζητά την εντολή να συνεχίσει το δρόμο του Ελληνισμού για την πολυθρύλητη Πόλη.
Ήταν βέβαια δύσκολα τα πράγματα αλλά ο Βενιζέλος είχε κάθε λόγο να ελπίζει σε μια εκλογική νίκη με δεδομένο ότι δεν αρκέστηκε αυτός μόνο στην πολεμική προσπάθεια αλλά είχε να επιδείξει σπουδαίο κοινωνικό έργο κυρίως από το 1917 , έτσι προσέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις όπως:
• Ο αγροτικός νόμος για απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.
• Νόμος για την αποζημίωση των απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων.
• Νόμος για την οκτάωρο εργασία.
• Νόμος για τα κατώτατα όρια ηλικίας των εργαζομένων.
• Δια νόμου άδεια τοκετού κλπ
Έτσι τώρα η αντί - βενιζελική θεώρησε ότι με την συνθήκη των Σεβρών περατώθηκε η πολεμική προσπάθεια του έθνου και ζητά επίμονα εκλογές. Μαζί τους συμπράτουν και οι «Σύμμαχοι» ρωτώντας υποκριτικά κάθε τόσο «εσείς ποιόν εκπροσωπείται κύριε Βενιζέλε;». !
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 η Βουλή διαλύεται κάτω από τη έντονη πίεση της αντιπολίτευσης που ονόμαζε τον Βενιζέλο «ΤΥΡΑΝΝΟ» αλλά και από διεθνή πίεση που ζητούσε ανανέωση της λαϊκής εντολής.
Έτσι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Ελλάδα από ένα κράτος μικρό και μίζερο σε μια περιφερειακή δύναμη υπολογίσιμη και δυνατή σε δέκα μόλις χρόνια, στέκεται απέναντι από τον Ελληνικό λαό και ζητά την εντολή να συνεχίσει το δρόμο του Ελληνισμού για την πολυθρύλητη Πόλη.
Ήταν βέβαια δύσκολα τα πράγματα αλλά ο Βενιζέλος είχε κάθε λόγο να ελπίζει σε μια εκλογική νίκη με δεδομένο ότι δεν αρκέστηκε αυτός μόνο στην πολεμική προσπάθεια αλλά είχε να επιδείξει σπουδαίο κοινωνικό έργο κυρίως από το 1917 , έτσι προσέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις όπως:
• Ο αγροτικός νόμος για απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.
• Νόμος για την αποζημίωση των απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων.
• Νόμος για την οκτάωρο εργασία.
• Νόμος για τα κατώτατα όρια ηλικίας των εργαζομένων.
• Δια νόμου άδεια τοκετού κλπ
Την 14 Σεπτεμβρίου 1920, την ημέρα του σταυρού, στο Στάδιο γιορτάστηκε η νίκη, όπως γιορτάζονταν και στην Βασιλεύουσα πριν πολλούς αιώνες ο θρίαμβος των Βυζαντινών στρατευμάτων, στις 17 Σεπτεμβρίου ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ο πιο αγαπητός Βασιλιάς της δυναστείας τραυματίστηκε από μια μαϊμού και στις 12 Οκτωβρίου πέθανε μετά από γενική μόλυνση.
• Η ενωμένη αντιπολίτευση της οποίας ηγείτο ο πάλαι ποτέ αρχηγός των «Ιαπώνων»Δημήτρης Γούναρης ξεκίνησε την προεκλογική περίοδο με κατευθυντήριους άξονες το ΨΕΜΑ, την ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ, τον ΛΑΪΚΙΣΜΟ.
Έτσι έχουμε τα παρακάτω φαινόμενα που σήμερα βέβαια μας γεμίζουν θλίψη.
Στο βήμα της Βουλής ξεσκίζονται από τον Βουλευτή Κουμουνδούρο οι χάρτες της Μεγάλης Ελλάδος!
Κάποιοι Βουλευταί ωρύονται στην Βουλή «δεν τα θέλομε» εννοούσαν την Ιωνία).
Ο Βουλευτής Μεσσηνίας Μοσχούλας έλεγε προς τους ψηφοφόρους του: «και που μεγάλωσε η Ελλάδα, μεγάλωσε εσένα το χωράφι σου;».
Η εφημερίδα Καθημερινή της 26 Οκτωβρίου 1920 αναφέρει τα πιο κάτω συνθήματα :
Ζήτω ο Κωνσταντίνος
Ζήτω ο κουμπάρος
Ζήτω ο βασιλιάς μας
Ζήτω το Λιόπεσι
Ζήτω το Μενίδι
(Δεν υπήρχε νεοαπελευθερωμένη Μακεδονία, Ήπειρος,Θράκη και μαχόμενη Μικρά Ασία , υπήρχε Λιόπεσι και Μενίδι και Κωνσταντίνος!)
Η Καθημερινή στο κύριο άρθρο της στις 27/10/1920 παρουσιάζει τον ρόλο του Βενιζέλου, τον θεωρεί υπαίτιο και τον κατηγορεί ότι έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο, χωρίς κανένα αντάλλαγμα!!!!
Στο μέτωπο οι στρατιώτες διάβαζαν αντί - Βενιζελικές εφημερίδες και οι Βασιλικοί αξιωματικοί έκαναν προεκλογικές συγκεντρώσεις στους στρατιώτες τους!!
Στο στράτευμα αλλά και στον λαό έπεσε το απατηλό και ψευδεπίγραφο σύνθημα «οίκαδε», δηλαδή επιστροφή του στρατού από το μέτωπο.
Οι τότε Κομμουνιστές του ΣΕΚΕ συμμάχησαν με τους Βασιλικούς, έτσι εκλέχτηκαν κομμουνιστές όπως ο Σιδέρης και ο Εβραίος Κουριέλ με ψήφους των Λαϊκών και αντιστρόφως.
• Η ενωμένη αντιπολίτευση της οποίας ηγείτο ο πάλαι ποτέ αρχηγός των «Ιαπώνων»Δημήτρης Γούναρης ξεκίνησε την προεκλογική περίοδο με κατευθυντήριους άξονες το ΨΕΜΑ, την ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ, τον ΛΑΪΚΙΣΜΟ.
Έτσι έχουμε τα παρακάτω φαινόμενα που σήμερα βέβαια μας γεμίζουν θλίψη.
Στο βήμα της Βουλής ξεσκίζονται από τον Βουλευτή Κουμουνδούρο οι χάρτες της Μεγάλης Ελλάδος!
Κάποιοι Βουλευταί ωρύονται στην Βουλή «δεν τα θέλομε» εννοούσαν την Ιωνία).
Ο Βουλευτής Μεσσηνίας Μοσχούλας έλεγε προς τους ψηφοφόρους του: «και που μεγάλωσε η Ελλάδα, μεγάλωσε εσένα το χωράφι σου;».
Η εφημερίδα Καθημερινή της 26 Οκτωβρίου 1920 αναφέρει τα πιο κάτω συνθήματα :
Ζήτω ο Κωνσταντίνος
Ζήτω ο κουμπάρος
Ζήτω ο βασιλιάς μας
Ζήτω το Λιόπεσι
Ζήτω το Μενίδι
(Δεν υπήρχε νεοαπελευθερωμένη Μακεδονία, Ήπειρος,Θράκη και μαχόμενη Μικρά Ασία , υπήρχε Λιόπεσι και Μενίδι και Κωνσταντίνος!)
Η Καθημερινή στο κύριο άρθρο της στις 27/10/1920 παρουσιάζει τον ρόλο του Βενιζέλου, τον θεωρεί υπαίτιο και τον κατηγορεί ότι έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο, χωρίς κανένα αντάλλαγμα!!!!
Στο μέτωπο οι στρατιώτες διάβαζαν αντί - Βενιζελικές εφημερίδες και οι Βασιλικοί αξιωματικοί έκαναν προεκλογικές συγκεντρώσεις στους στρατιώτες τους!!
Στο στράτευμα αλλά και στον λαό έπεσε το απατηλό και ψευδεπίγραφο σύνθημα «οίκαδε», δηλαδή επιστροφή του στρατού από το μέτωπο.
Οι τότε Κομμουνιστές του ΣΕΚΕ συμμάχησαν με τους Βασιλικούς, έτσι εκλέχτηκαν κομμουνιστές όπως ο Σιδέρης και ο Εβραίος Κουριέλ με ψήφους των Λαϊκών και αντιστρόφως.
Ο Κεμάλ από τα μακρινά καταφύγιά του υποστήριζε την απομάκρυνση του Βενιζέλου. Κεμαλικές εφημερίδες στόλιζαν τις σελίδες τους με φωτογραφίες του Γούναρη, του Ράλλη, του Στράτου κ α . Ένα μικρό δείγμα της Κεμαλικής αρθρογραφίας από την εφημερίδα «Ίλερη» στις 22/ 9/1920 «… Παρά τα λεγόμενα υπό των Βενιζελικών δεν παραχωρήθηκε ακόμα εις τους αντιπολιτευόμενους ελευθερία ενεργείας κατά τας παρούσας εκλογάς. Μετ΄ αγωνίας αναμένεται να γνωσθή 1ον) Αν το Ελληνικόν Έθνος επιδοκιμάζει την γνωστή κατακτητική τακτική του Βενιζέλου, 2ον) αν η άποψις ότι δεν είναι δυνατή η περιφρούρηση εις το μέλλον των εις βάρος άλλων επεκταθέντων ορίων της Ελλάδος συνταυτίζεται προς τας σκέψεις του Ελληνικού λαού. Αι εκλογαί θα αποδείξουν ποίαν πολιτική ζητεί ο λαός της Ελλάδος απέναντί μας ….». Τα άρθρο τα λέει όλα. Η επίσημη εφημερίδα του Κεμάλ στην Άγκυρα στις 28/10/1920 γράφει: «Αι Ελληνικαί εκλογαί θα κρίνουν την τύχη του Μικρασιατικού πολέμου, πτώσις δε του Βενιζέλου σημαίνει και πτώσιν της Ελλάδος εις την Μικράν Ασίαν…» Αυτό λοιπόν που έβλεπε ο Κεμάλ, στην παλαιά Ελλάδα ούτε που το λάμβαναν υπ΄ όψη τους ή μήπως δεν τους ενδιέφερε η Ελλάδα παρά οι υπουργικοί θώκοι και τα συμφέροντα του θρόνου;
ΟΙ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΙ
Στο στρατόπεδο των Φιλελευθέρων υπήρχε ευφορία καθώς πίστευαν ότι μετά τα όσα πέτυχαν κατά τα προηγούμενα χρόνια δεν θα υπήρχε λαός που δεν θα τους επιβράβευε. Κάποιοι όμως έβλεπαν όπως ο Κ Ζαβιτσιανός πως η κατάσταση δεν ήταν όπως φαντάζονταν οι περισσότεροι και προτείνει να γίνει ξεχωριστή εκλογική περιφέρεια η Αθήνα και ο Πειραιάς και άλλη η Αττικοβοιωτία.
Ο Βενιζέλος ζώντας μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό, υπερασπιζόμενος τα δίκαια της πατρίδας, αιχμάλωτος του μεγάλου οράματος που του είχε γίνει ψύχωση, είχε χάσει σαν πολιτικός την αίσθηση της Ελληνικής πραγματικότητας.
Έτσι απέτυχε ο Βενιζέλος! Ούτε ο ίδιος εξελέγη!
Εν τούτοις, λόγω του εκλογικού συστήματος, οι Φιλελεύθεροι, των οποίων οι ψήφοι, ήταν περισσότεροι, επί 369 βουλευτικών εδρών, κέρδισαν (όπως σημειώνει ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου στο έργο του «Δημοκρατία και Εκλογικό Σύστημα») μόνο 118.
Με τον τρόπο αυτό, χάρη στο πλειοψηφικό σύστημα εκλογής, η μειοψηφία του λαού εισήλθε στη Βουλή ως πλειοψηφία και ρύθμισε την πολιτική του Κράτους, αντίθετα προς τη θέληση της πλειοψηφίας, για να καταλήξει στη μεγάλη εθνική συμφορά.
Με τον τρόπο αυτό, χάρη στο πλειοψηφικό σύστημα εκλογής, η μειοψηφία του λαού εισήλθε στη Βουλή ως πλειοψηφία και ρύθμισε την πολιτική του Κράτους, αντίθετα προς τη θέληση της πλειοψηφίας, για να καταλήξει στη μεγάλη εθνική συμφορά.
Eίναι χαρακτηριστικό, ότι τον Βενιζέλο ψήφισαν κυρίως οι απελευθερωθείσες περιοχές, δηλαδή η Θράκη, η Κρήτη, το νησιά του Αιγαίου, η Δράμα, η Ήπειρος, αλλά και τα νησιά της Ύδρας και των Σπετσών.
Όταν, το βράδυ των εκλογών, ο Βενιζέλος έμαθε ότι η Ήπειρος (νομοί Ιωαννίνων και Αρτης) του έδινε άνετη πλειοψηφία (11.536 έναντι 7.282 στα Ιωάννινα και 3.605 έναντι 2.989 της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως στην Άρτα) συγκινήθηκε και είπε: «Οι Ηπειρώται! Οι αιώνιοι Έλληνες!». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της Θεσσαλονίκης, όπου σημειώθηκε συντριπτική νίκη της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως με 23.375 ψήφους έναντι μόλις 14.580 του Βενιζέλου, ο λόγος είναι ότι σύσσωμοι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, που αποτελούσαν τότε πολυάριθμη και ανθούσα κοινότητα, ψήφισαν εναντίον του. Ο λόγος είναι ότι προτιμούσαν να ζουν υπό το Οθωμανικό Κράτος, παρά υπό το Ελληνικό και είχαν πολύ δυσαρεστηθεί που ο Βενιζέλος απελευθέρωσε τη Μακεδονία και ειδικά τη Θεσσαλονίκη και έκαναν ό,τι μπορούσαν για την ανατροπή του.
Η «Παλαιά Ελλάς», η προ του 1912, ψήφισε την Ηνωμένη Αντιπολίτευσι και έγινε αιτία της εκλογικής νίκης της. Τυφλωμένοι από το κομματικό πάθος οι Παλαιοελλαδίτες, ανέτρεψαν τον δημιουργό της Μεγάλης Ελλάδος, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες.
Όταν, το βράδυ των εκλογών, ο Βενιζέλος έμαθε ότι η Ήπειρος (νομοί Ιωαννίνων και Αρτης) του έδινε άνετη πλειοψηφία (11.536 έναντι 7.282 στα Ιωάννινα και 3.605 έναντι 2.989 της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως στην Άρτα) συγκινήθηκε και είπε: «Οι Ηπειρώται! Οι αιώνιοι Έλληνες!». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της Θεσσαλονίκης, όπου σημειώθηκε συντριπτική νίκη της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως με 23.375 ψήφους έναντι μόλις 14.580 του Βενιζέλου, ο λόγος είναι ότι σύσσωμοι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, που αποτελούσαν τότε πολυάριθμη και ανθούσα κοινότητα, ψήφισαν εναντίον του. Ο λόγος είναι ότι προτιμούσαν να ζουν υπό το Οθωμανικό Κράτος, παρά υπό το Ελληνικό και είχαν πολύ δυσαρεστηθεί που ο Βενιζέλος απελευθέρωσε τη Μακεδονία και ειδικά τη Θεσσαλονίκη και έκαναν ό,τι μπορούσαν για την ανατροπή του.
Η «Παλαιά Ελλάς», η προ του 1912, ψήφισε την Ηνωμένη Αντιπολίτευσι και έγινε αιτία της εκλογικής νίκης της. Τυφλωμένοι από το κομματικό πάθος οι Παλαιοελλαδίτες, ανέτρεψαν τον δημιουργό της Μεγάλης Ελλάδος, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες.
Μετά τις απαραίτητες θριαμβολογίες άρχισαν οι μοιραίες αλλαγές
7/11 Αντικαθίσταται ο αρχιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, ο υποδειγματικός στρατιώτης των θριάμβων με τον Αναστάσιο Παπούλα.
Αντικαθίστανται οι : Θ Πάγκαλος (καλύτερος επιτελικός αξιωματικός της νεότερης ιστορίας), ο Οθωναίος , Χατζημιχάλης, Αλ Μαζαράκης, ο σωματάρχης Κ Νίδερ, Λ Σακελλαροπουλο, Π Μαυρομιχάλη, Δ Ιωάννου, 7 μέραρχοι, πολλοί διοικητές συνταγμάτων και επαναφέρονται 1599 απότακτοι απειροπόλεμοι αξιωματικοί, μετατίθενται εκατοντάδες αξιωματικοί, πολλοί φεύγουν και κρύβονται με κρυμένα διακριτικά όπως ο Μαζαράκης, ο Ζυμβρακάκης, ο Γ Κονδύλης, Ν Ζέρβας, κα (δεχθήκαν όλοι δολοφονικές επιθέσεις!) . Συλλαμβάνεται το 8ο σύνταγμα Κρητών αφού εκτροχιάσθηκε η αμαξοστοιχία που την μετέφερε στην Σμύρνη. Και ο δύσμοιρος Παπούλας (βασιλόφρονας πατριώτης ) βλέποντας ποιοι επανήλθαν στο στράτευμα γράφει : « επιζήμια στοιχεία που επανήλθον ως ει ενεργείτο ανάστασις νεκρών». Μέχρι και τις ονομασίες των στρατιωτικών τμημάτων άλλαξαν για να εξορκιστεί το παρελθόν.
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
Οι νικητές των εκλογών πραγματοποιούν διάτρητο δημοψήφισμα την 22/11/1920 για την επάνοδο του Κωνσταντίνου και με τεράστια χαλκευμένη πλειοψηφία στις
6/12/1920 επέστρεψε ο Κωνσταντίνος και ο όχλος φώναζε « έτσι θέλαμε και τον εφέραμε».
Στην Αθήνα η κυβέρνηση πραγματοποιεί εκκαθαρίσεις στην δημόσια διοίκηση και πραγματοποιεί παρελάσεις και γιορτές!!!
Δυστυχώς όμως μετά το γλέντι έρχεται η ώρα του λογαριασμού ,τον οποίο μαζί με αυτούς που κάνουν τη ζημιά συνήθως πληρώνει και ο λαός που ελάχιστη συμμετοχή είχε στο γλέντι.
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Στις 21/11/1920 οι πρέσβεις των συμμάχων γνωστοποιούν την απόφαση τους για διακοπή κάθε οικονομικής υποστηρίξεως σε περίπτωση επανόδου του Κωνσταντίνου.
Στις 19/11/1920 ο Κεμάλ κλείνει το ανατολικό μέτωπο με την συνθήκη Αλεξανδρόπολ και διαμελίζει την Αρμενία με τους Μπολσεβίκους, έτσι αρχίζουν στενή συνεργασία
Ο Ουίστον Τσώρτσιλ (υπουργός πολέμου) ζητά .αναθεώρηση της συνθήκης των Σεβρών.
Και άρχιζε η αρχή του τέλους των οραμάτων , του ονείρου, της Μεγάλης ιδέας.
Ας φουσκώσουμε λοιπόν από υπερηφάνεια διαβάζοντας τα λόγια του Νίτσε…
Ας προβληματιστούμε από αυτά που είπε ο Δικαστής Κέλλυ …..
Ας αναλογιστοπυμε αυτόπου έγινε τον Νοέβρη του 1920………….
Και ας καθορίσουμε τη στάση μας στο σήμερα που η Πατρίδα Κινδυνεύει
Με τιμή
Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος
Ας προβληματιστούμε από αυτά που είπε ο Δικαστής Κέλλυ …..
Ας αναλογιστοπυμε αυτόπου έγινε τον Νοέβρη του 1920………….
Και ας καθορίσουμε τη στάση μας στο σήμερα που η Πατρίδα Κινδυνεύει
Με τιμή
Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου