Ορκίστηκε να πει την αλήθεια του…

Όταν είσαι πάντα πρόθυμος να πλαισιώσεις το σύστημα, να του προσδώσεις άλλοθι δήθεν προοδευτικότητας, τα οποία επί της ουσίας δεν κατέχεις αλλά το ίδιο έχει ανάγκη…

Όταν νιώθεις όμορφα στηρίζοντας  όποιον κάθε φορά είναι στα πράγματα, για να έχεις την ψευδαίσθηση πως διαμορφώνεις γεγονότα…

Όταν εντάσσεσαι σε αγωνιστικά σχήματα, απλά για να έχεις ασυλία στην απουσία σου από τις απεργίες και τους αγώνες, εξαντλώντας την όποια μαχητικότητά σου στην απλή καταγραφή του ονόματός σου περιοδικά, δίπλα σε άλλα με πραγματική προσφορά…

Όταν παριστάνεις τον δήθεν ακριβοδίκαιο και ψύχραιμο επιτιμητή των πάντων, διεκδικώντας για τον εαυτό σου ένα ρόλο που μόνο ο ίδιος και άλλοι δυο τρεις αφελείς τριγύρω σου αναγνωρίζουν…

Έρχεται κάποτε η ώρα που δεν μπορείς να κρυφτείς άλλο. Τότε που τα συστήματα που συναγελάστηκες επιζητούν να καταθέσεις την αναγκαία αντιπαροχή σου…

Έρχεται η ώρα που ξεσκεπάζεσαι, που αναλαμβάνεις να παίξεις το ρόλο που κανείς σοβαρός δεν αναλάμβανε…

Έρχεται η ώρα που πρέπει να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, όχι από την ασφάλεια του καφενείου, όπως έχεις μάθει τόσα χρόνια, αλλά ενώπιος ενωπίω…

Και είναι τραγικό ούτε αυτόν να μην μπορείς  να τον παίξεις καθαρά. Να θέλεις να πατήσεις πάλι σε δύο βάρκες. Να παριστάνεις σε κάθε πλευρά τον ορθολογιστή.

Όμως, έρχεται και η ώρα της αποκαθήλωσης, η ώρα που δεν μπορείς να κρυφτείς άλλο, η στιγμή που σε παίρνουν πρέφα…

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λένε, όμως τα στερνά πολλές φορές αποδεικνύουν ότι και τα πρώτα κάπως έτσι πρέπει να ήταν…