Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα απαιτούσε εκατομμύρια νομικές και οικονομικές διευθετήσεις που σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις θα έπαιρναν έως και δέκα χρόνια για να ολοκληρωθούν.
Σύμφωνα με ειδικές εκθέσεις που έχει συντάξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το πλέον πιθανό σενάριο για ομαλή και ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από τη Ευρωζώνη είναι αυτό της παράλληλης κυκλοφορίας των δύο νομισμάτων.
Σύμφωνα με ειδικές εκθέσεις που έχει συντάξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το πλέον πιθανό σενάριο για ομαλή και ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδας από τη Ευρωζώνη είναι αυτό της παράλληλης κυκλοφορίας των δύο νομισμάτων.
Το ευρώ θα μπορούσε να κυκλοφορεί στην Ελλάδα και μετά την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ, στα πλαίσια μια μεταβατικής σχάσης και με συγκεκριμένους κανόνες.
Εκτιμάται ότι σήμερα το 20-25% των τραπεζογραμματίων ευρώ σε κυκλοφορία, σε όρους αξίας, χρησιμοποιούνται εκτός της ζώνης του ευρώ, ιδίως σε γειτονικές προς τη ζώνη χώρες.
Σύμφωνα με τα επεξεργασμένα σενάρια, η ισοτιμία μεταξύ των δύο νομισμάτων θα ήταν αρχικά σταθερή για μία συγκεκριμένη περίοδο και στη συνέχεια θα άρχιζε μία συνεχής υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, η οποία όμως δεν θα ξεπερνούσε ένα ποσοστό κάθε μήνα. Όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας θα γινόντουσαν σε δραχμές, αλλά οι συναλλαγές με το εξωτερικό σε ευρώ.
Ωστόσο, ακόμη και εάν η Ελλάδα συνδεόταν με το Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών II όπως το 2002, όταν και κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα δραχμή και ευρώ, οι Έλληνες θα προτιμούσαν να αποσύρουν το νέο εθνικό νόμισμα, παρά να ανταλλάσσουν τα ευρώ τους, εξασθενώντας έτσι τη συναλλαγματική ισοτιμία του νέου νομίσματος.
Η φυγή κεφαλαίων θα οδηγούσε σε αυξημένο κρατικό έλεγχο, ενώ πλέον όλες οι μείζονες αγορές θα γινόντουσαν (αγορά σπιτιού και αυτοκίνητου) ή σε ευρώ ή σε δολάριο (σκληρό νόμισμα) ή σε χρυσό.
Εκτιμάται ότι σήμερα το 20-25% των τραπεζογραμματίων ευρώ σε κυκλοφορία, σε όρους αξίας, χρησιμοποιούνται εκτός της ζώνης του ευρώ, ιδίως σε γειτονικές προς τη ζώνη χώρες.
Σύμφωνα με τα επεξεργασμένα σενάρια, η ισοτιμία μεταξύ των δύο νομισμάτων θα ήταν αρχικά σταθερή για μία συγκεκριμένη περίοδο και στη συνέχεια θα άρχιζε μία συνεχής υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, η οποία όμως δεν θα ξεπερνούσε ένα ποσοστό κάθε μήνα. Όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας θα γινόντουσαν σε δραχμές, αλλά οι συναλλαγές με το εξωτερικό σε ευρώ.
Ωστόσο, ακόμη και εάν η Ελλάδα συνδεόταν με το Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών II όπως το 2002, όταν και κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα δραχμή και ευρώ, οι Έλληνες θα προτιμούσαν να αποσύρουν το νέο εθνικό νόμισμα, παρά να ανταλλάσσουν τα ευρώ τους, εξασθενώντας έτσι τη συναλλαγματική ισοτιμία του νέου νομίσματος.
Η φυγή κεφαλαίων θα οδηγούσε σε αυξημένο κρατικό έλεγχο, ενώ πλέον όλες οι μείζονες αγορές θα γινόντουσαν (αγορά σπιτιού και αυτοκίνητου) ή σε ευρώ ή σε δολάριο (σκληρό νόμισμα) ή σε χρυσό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου