Η διατίμηση του μπάχαλου

*του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η μούντζα είναι η φθηνότερη. Ειδικά αν ασκείται ως ομαδικό άθλημα και απευθύνεται προς την απρόσωπη πρόσοψη της Βουλής, οπότε και δεν κινδυνεύεις να σε δείρει ο οδηγός του αυτοκινήτου που την έφαγε όταν τον προσπερνούσες. Η τιμή της λεγόμενης «λεκτικής βίας» εξαρτάται κατ' αρχάς από τον αποδέκτη της. Άλλη τιμή έχει αν απευθύνεται σε απλό υποψήφιο βουλευτή, άλλη σε υποψήφιο ο οποίος είναι εν ενεργεία υπουργός. Η ευρηματικότητα δεν της προσθέτει αξία. Γι' αυτό και προτιμάται η κατανάλωση λέξεων όπως «προδότη», «δωσίλογε» ή «πουλημένε». Αντιθέτως, κερδίζει σε αξία από τον αριθμό των ατόμων που την ασκεί, την ένταση της φωνής, την πρόχειρη μαγνητοσκόπηση μέσω παρατυχόντος κινητού και την ανάρτηση σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Το γιαούρτωμα, παρότι το κόστος παραγωγής δεν είναι υψηλό - κοστίζει όσο ένα γιαούρτι - έχει προστιθέμενη αξία διότι αφήνει ίχνη στο πρόσωπο, στο κοστούμι και στο τριχωτό της κεφαλής του στόχου. Το αίσθημα του γελοίου που διακατέχει όποιον είναι αναγκασμένος να σκουπιστεί από τα γαλακτοκομικά υπολείμματα εν μέση οδώ προξενεί ηθική ευφορία στους θεατές, η οποία όμως δεν κοστίζει τίποτε.

Η ρίψη στερεών αποβλήτων όπως ποτήρια, φλιτζάνια, καρεκλοπόδαρα ή πέτρες είναι ακριβότερη, εξαρτάται όμως και από το είδος της. Η συμβολική, αυτή που στοχεύει τα ντουβάρια του υπουργείου που θα καταλάβεις είναι σαφώς φθηνότερη από τη ρεαλιστική, αυτή που ασκείς φορώντας κουκούλα και στοχεύοντας την απέναντι διμοιρία των αστυνομικών η οποία ανταποδίδει με δακρυγόνα και χημικά. Γενικά η χρήση κουκούλας ανεβάζει την τιμή και αν συνοδεύεται από ρίψη μολότοφ, τότε μπορούμε να μιλάμε για προϊόν πολυτελείας.

Η θραύση υαλοπινάκων, των μαρμάρων της Πλατείας Συντάγματος καθώς και η πυρπόληση κτιρίων του Κέντρου της Αθήνας είναι εκτός διατίμησης. Θεωρείται προϊόν της ανώτατης παιδείας, ονομάζεται εξέγερση και στηρίζεται στη γενική θεωρητική αρχή «το μπάχαλο είναι η μαμμή της Ιστορίας».

Είναι όμως λάθος να περιορίσεις το μπάχαλο σε διατίμηση απλής μπακαλικής. Διότι η άσκηση βίας, ανεξαρτήτως τιμής, παράγει πολιτική υπεραξία. Κι αυτή, σε αντίθεση με τον ΦΠΑ, δεν μπορεί να μετρηθεί με ακρίβεια. Ας πούμε το ποτήρι με το νερό, διά του οποίου «εβράχη» ο κ. Ευθυμίου κατά τον κ. Μιχαλολιάκο, μπορεί να θεωρηθεί συμβολικό ή ρεαλιστικό καλλιτεχνικό γεγονός; Και αν δεν «εβράχη» τι θα «ήλλαζεν» στον ηρωισμό του δράστη;

Όλα αυτά, και πολλά άλλα ακόμη, αποδεικνύουν ότι το μπάχαλο δεν μπορείς να το καταδικάσεις συλλήβδην τσουβαλιάζοντάς το σε ένα «απ' όπου κι αν προέρχεται». Το μπάχαλο έχει και τιμή και ποιότητα και πολιτική ταυτότητα. Και συμφωνώ απολύτως με τον κ. Σκουρλέτη, εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προχθές στα «ΝΕΑ», αν κατάλαβα καλά την περίτεχνη διατύπωση, δήλωσε πως όποιος δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά είναι «μακριά νυχτωμένος». Γι' αυτό και του εύχομαι καλό ξημέρωμα.